Krzysztof OSUCH, SJ – Szukać i znajdować Boga we wszystkim

Właściwie każdy człowiek (jakoś) wie w głębi swego serca, że stworzony i powołany jest do „życia niczym nie umniejszonego”, do życia w pokoju, szczęściu, radości. Człowiek nie może pogodzić się z tym, by nie mieć przynajmniej nadziei na trwałe posiadanie tych cennych dóbr! A gdy jest zagrożony – odruchowo szuka gruntu, po którym znów będzie mógł stąpać pewnie i z nadzieją.

Gdy Jezus przeprawił się z powrotem w łodzi na drugi brzeg, zebrał się wielki tłum wokół Niego, a On był jeszcze nad jeziorem. Wtedy przyszedł jeden z przełożonych synagogi, imieniem Jair. Gdy Go ujrzał, upadł Mu do nóg i prosił usilnie: Moja córeczka dogorywa, przyjdź i połóż na nią ręce, aby ocalała i żyła. Poszedł więc z nim, a wielki tłum szedł za Nim i zewsząd na Niego napierał.

A pewna kobieta od dwunastu lat cierpiała na upływ krwi. Wiele przecierpiała od różnych lekarzy i całe swe mienie wydała, a nic jej nie pomogło, lecz miała się jeszcze gorzej. Słyszała ona o Jezusie, więc przyszła od tyłu, między tłumem, i dotknęła się Jego płaszcza. Mówiła bowiem: żebym się choć Jego płaszcza dotknęła, a będę zdrowa. Zaraz też ustał jej krwotok i poczuła w ciele, że jest uzdrowiona z dolegliwości. A Jezus natychmiast uświadomił sobie, że moc wyszła od Niego. Obrócił się w tłumie i zapytał: Kto się dotknął mojego płaszcza? Odpowiedzieli Mu uczniowie: Widzisz, że tłum zewsząd Cię ściska, a pytasz: Kto się Mnie dotknął. On jednak rozglądał się, by ujrzeć tę, która to uczyniła. Wtedy kobieta przyszła zalękniona i drżąca, gdyż wiedziała, co się z nią stało, upadła przed Nim i wyznała Mu całą prawdę. On zaś rzekł do niej: Córko, twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju i bądź uzdrowiona ze swej dolegliwości!

Gdy On jeszcze mówił, przyszli ludzie od przełożonego synagogi i donieśli: Twoja córka umarła, czemu jeszcze trudzisz Nauczyciela? Lecz Jezus słysząc, co mówiono, rzekł przełożonemu synagogi: Nie bój się, wierz tylko! I nie pozwolił nikomu iść z sobą z wyjątkiem Piotra, Jakuba i Jana, brata Jakubowego. Tak przyszli do domu przełożonego synagogi. Wobec zamieszania, płaczu i głośnego zawodzenia, wszedł i rzekł do nich: Czemu robicie zgiełk i płaczecie? Dziecko nie umarło, tylko śpi. I wyśmiewali Go. Lecz On odsunął wszystkich, wziął z sobą tylko ojca, matkę dziecka oraz tych, którzy z Nim byli, i wszedł tam, gdzie dziecko leżało. Ująwszy dziewczynkę za rękę, rzekł do niej: Talitha kum, to znaczy: Dziewczynko, mówię ci, wstań! Dziewczynka natychmiast wstała i chodziła, miała bowiem dwanaście lat. I osłupieli wprost ze zdumienia. Przykazał im też z naciskiem, żeby nikt o tym nie wiedział, i polecił, aby jej dano jeść (Mk 5,21-43).

1. Beznadziejne sytuacje

Św. Marek, w rozważanym fragmencie (Mk 5, 21-43), przedstawia nam dwa „przypadki”, po ludzku patrząc, najzupełniej beznadziejne.

Pierwsza sytuacja: córka Jaira dogorywa; jej ojciec jest zrozpaczony. Druga: pewna kobieta po dwunastu latach cierpień i po utracie całego mienia „ma się jeszcze gorzej”. Nic jej dotąd nie pomogło. Lekarze okazali się bezradni. Mężczyzna i kobieta, Jair i kobieta nieznana z imienia, dopiero wtedy odzyskali to, co utracili i czego tak bardzo pragnęli, gdy przyszli do Jezusa. W Nim spotkali Kogoś, kto potrafił pomóc w sytuacji całkiem beznadziejnej.

Właściwie każdy człowiek (jakoś) wie w głębi swego serca, że stworzony i powołany jest do „życia niczym nie umniejszonego”, do życia w pokoju, szczęściu, radości. Człowiek nie może pogodzić się z tym, by nie mieć przynajmniej nadziei na trwałe posiadanie tych cennych dóbr! A gdy jest zagrożony – odruchowo szuka gruntu, po którym znów będzie mógł stąpać pewnie i z nadzieją.

Niewiasta z Ewangelii długo szukała kogoś, kto jej pomoże; żywiła nadzieję, nie poddawała się.

• Doceńmy w człowieku, w sobie, ten duchowy dynamizm, który chroni nas przed natychmiastowym poddaniem się, rezygnacją, i każe nam wytrwale szukać lekarstwa na strapienie, na samotność, na niepokój, na bezsens. To dobrze, że czujemy się od wewnątrz przynaglani, by próbować odzyskać utraconą radość życia, pokój, zadowolenie i sens życia.

Przypomnę sobie najtrudniejsze sytuacje w moim dotychczasowym życiu… Pewno już tak bywało, że traciłem jakieś cenne dobro lub było ono bardzo zagrożone. Jak się wtedy czułem, gdy życie nagle traciło sens, znikały pokój i radość…

• Środki zaradcze, przez nas stosowane, nie zawsze okazywały się pomocne czy wystarczające. Bywało może i tak, że po zaaplikowaniu „lekarstwa” miewaliśmy się jeszcze gorzej, tak jak ta kobieta cierpiąca na krwotok…
• Po jakie lekarstwa sięgałem, gdy byłem strapiony, smutny, cierpiący?
• Czym i jak próbowałem siebie pocieszyć? Jakie to bywały mocniejsze wrażenia, przyjemności, powierzchowne kontakty, wejście w rolę sędziego wszystkiego i wszystkich? Rozrywki, które miały niejako „rozerwać” i jakby odwieść od bólu moją duszę?

Ta sytuacja mieć się jeszcze gorzej po zaaplikowaniu lekarstwa – nie oznacza końca wszystkiego. Przeciwnie, często dopiero głębsze rozczarowanie i głębszy namysł naprowadzają na Jezusa jako „deskę ratunku” ostatnią i niezawodną… 

2. Orędzie Jezusa

Kontemplując Jezusa, pomagającego w sytuacjach skrajnego zagrożenia i bezsilności, pytajmy, jakie Orędzie, jaka dobra nowina jest tu do odkrycia i przyjęcia.

a- Dobroć Jezusa

Można by wziąć po kolei cztery Ewangelie i zatrzymując się na każdej stronie sprawdzać, czy nie jest tak, że ze wszystkich słów i czynów Jezusa promieniuje Jego Dobroć, życzliwość Boga dla człowieka, dla nas, dla mnie.

 Jezus jest dobry dla wszystkich. Jego życzliwość, pełna współczucia, uwidacznia się szczególniej w zetknięciu z ludzką biedą i w obliczu „najwyższego ubóstwa duchowego”. Jezus przed nikim nie zamyka swego Serca… Ewangelie są pełne świadectw o współczującej życzliwości Pana Jezusa.

Jego współczucie nie jest bezsilne, lecz pełne mocy.

b- Pochwała wiary

To, co uderza w kontemplowanych scenach, to wielkie znaczenie wiary. Jezus podkreśla rolę, znaczenie wiary. To akt wiary w Jezusa otwiera przed człowiekiem zupełnie nowe możliwości. Wiara jest aktem ducha, który otwiera całą ludzką osobę na Boże działanie. Akt-czyn wiary jest czynem wybitnie relacyjnym, międzyosobowym – czy jeszcze dokładniej mówiąc – jest czynem religijnym. Akt wiary, którą Jezus wzbudza, chwali i wychowuje, nie polega na autosugestii i uruchomieniu w sobie własnej energii psychicznej (choć zapewne ten wymiar też ma swe miejsce i znaczenie).

• Wiara jako fundamentalny i szczytowy akt człowieka otwiera wnętrze osoby i kontaktuje je dobroczynnie z Bogiem, ze źródłem życia i wszelkiego dobra.
• Uzdrowienie człowieka płynie od Jezusa (Pan Jezus znamiennie to uwydatnia), a nie z jakiegoś własnego rezerwuaru samoleczącej energii, którą akt wiary jedynie wyzwala.

Być może, że w wyobrażeniach niewiasty, „potajemnie” dotykającej Jezusa, była niejasność i pewne pomieszanie czystej wiary w Jezusa z wiarą w działanie czegoś na kształt (modnych dzisiaj) bioprądów. To może dlatego Jezus zadaje pytanie: Kto się dotknął mojego płaszcza? – Uczniowie jako pierwsi odpowiadają; uświadamiają Jezusowi daremność takiego „dochodzenia:

Odpowiedzieli Mu uczniowie: Widzisz, że tłum zewsząd Cię ściska, a pytasz: Kto się Mnie dotknął. Jezus nie ustępuje: On jednak rozglądał się, by ujrzeć tę, która to uczyniła. – Poszukiwanie Jezusa okazało się skuteczne: Wtedy kobieta przyszła zalękniona i drżąca, gdyż wiedziała, co się z nią stało, upadła przed Nim i wyznała Mu całą prawdę.– W tym momencie pada najważniejsze zdanie: Córko, twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju i bądź uzdrowiona ze swej dolegliwości!

• Sytuacja została wyklarowana. Jezus odsłonił głębszy sens tego, co się wydarzyło. Uzdrowionej kobiecie i uczniom uświadomił, że to Boża moc uzdrawia człowieka. Tej Bożej mocy uzdrawiającej nie da się wziąć ukradkiem i użyć według własnych potrzeb. To Jezus używa tej mocy świadomie i dobrowolnie, a człowiek otwiera się na nią w akcie prośby, pełnej ufnej wiary w moc i dobroć Jezusa. 
• Słowa Jezusa: Córko twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju i bądź uzdrowiona ze swej dolegliwości – są jak pieczęć, którą Jezus kładzie na tym uzdrowieniu. Do daru uzdrowienia Jezus dokłada jeszcze dar pokoju.

3. Duchowy pożytek 

Jezus jednoznacznie chwali wiarę niewiasty. Pokazuje, że to ufna wiara w Niego jest tą dyspozycją serca, która najpewniej kontaktuje człowieka z Bożą mocą i dobrocią. W akcie ufnej wiary (każdy) człowiek przestaje być sam ze swoją bezsilnością, ze swoją biedą…

Sprawdźmy, ile w nas jest mocnej wiary w bezgraniczną życzliwość Jezusa wobec nas?

• Czy mam pewność, że Jezus zawsze mi pomoże? I że zwracając się do Niego odzyskam pokój ducha?
• Nie wypada, byśmy dzisiaj byli mniej pewni Dobroci i Mocy Jezusa, niż ta chora kobieta wtedy.

 Uderzające jest to, że Jezus wśród podstawowych celów swego zbawczego działania umieszcza pielęgnowanie wiary.

Jezus troszczy się o przywrócenie wiary człowiekowi; tę wiarę najdosłowniej pielęgnuje, pochyla się nad nią. Natychmiast ją spostrzega, podkreśla jej ważność i pochwala ją. A gdy jest ukryta, jak u niewiasty z dzisiejszej perykopy, to specjalnie wydobywa i wszystkim pokazuje. Jezus nieraz zachęca do wiary, podtrzymuje ją, gdy się w kimś chwieje… Czasem gani tych, którzy mogliby już mieć wiarę mocniejszą, a jeszcze jej nie mają. Niekiedy Jezus okazywał pewne zniecierpliwienie, gdy widział brak wiary u swoich uczniów…