Krzysztof OSUCH, SJ – Szukać i znajdować Boga we wszystkim

Tak. Pan nie odstąpi! Już nigdy nie wycofa się. Nie ujdzie z naszej Historii i Ziemi! Byleśmy zechcieli – także my – znów (kolejny raz) zwrócić się ku Niemu całym sercem. I używać naszych oczu (także, a nawet przede wszystkim) do patrzenia na naszego Mistrza. Zbawiciela. Oblubieńca, który jest już blisko. Stoi we drzwiach.

To mówi Pan Bóg, Święty Izraela: Zaiste, o ludu, który zamieszkujesz Syjon w Jerozolimie, nie będziesz gorzko płakał. Rychło okaże ci On łaskę na głos twojej prośby. Ledwie usłyszy, odpowie ci. Choćby ci dał Pan chleb ucisku i wodę utrapienia, twój Nauczyciel już nie odstąpi, ale oczy twoje patrzeć będą na twego Mistrza. Twoje uszy usłyszą słowa rozlegające się za tobą: To jest droga, idźcie nią!, gdybyś zboczył na prawo lub na lewo. On użyczy deszczu na twoje zboże, którym obsiejesz rolę, a chleb z urodzajów gleby będzie soczysty i pożywny. Twoja trzoda będzie się pasła w owym czasie na rozległych łąkach. Woły i osły obrabiające rolę żreć będą paszę dobrze przyprawioną, która została przewiana opałką i siedlaczką. Przyjdzie do tego, iż po wszystkich wysokich górach i po wszystkich wzniesionych pagórkach znajdą się strumienie płynących wód na czas wielkiej rzezi, gdy upadną warownie. Wówczas światło księżyca będzie jak światło słoneczne, a światło słońca stanie się siedmiokrotne, jakby światło siedmiu dni – w dniu, gdy Pan opatrzy rany swego ludu i uleczy jego sińce po razach (Iz 30,19-21.23-26).

Być może nie za często płaczemy, ale zdarza się to… każdemu. Czasem jest to płacz w głębi serca, w duszy udręczonej. Niekiedy bardzo odczuwamy gorycz istnienia (z powodów materialnych, psychicznych i duchowych), a wtedy pozostaje poczucie bezradności i gorzki płacz…, niekoniecznie w kształcie łez płynących po policzkach!

• A gdyby pomyśleć o setkach tysięcy a nawet milionach udręczonych rodaków, którzy wbrew oficjalnym „zaklęciom” i propagandzie „dziejowego sukcesu” widzą tyle powodów do smutku i płaczu z powodu tego, co wielu graczy (zagubionych, biednych, zepsutych czy swoiście bezradnych wobec złych mocy o ponadziemskim rodowodzie?) wyczynia z Ojczyzną – z solidarnością społeczną, podziałem dóbr, dobrem Ojczyzny i z podstawowymi dziedzinami życia społecznego… (pisane w roku 2014, odtąd niejedno się zmieniło – na plus!).
• – Dygresyjnie wspomnę dość niezwykły tekst (tchnący nadzieją; nie podejmuję się oceny) i różne głosy w komentarzach, które potwierdzają to, o czym zaledwie napomknąłem… Wśród tych głosów są i prorocze (w dosłownym znaczeniu), które kładą akcent na potrzebę ciągłej i coraz bardziej intensywnej modlitwy Polaków – nie tylko za Polskę, także za cały świat (jak w Koronce do Bożego Miłosierdzia)…

 Rozstrzygające znaczenie ma dla nas natchnione Słowo Pana. Ono – od pradawnych czasów – podpowiada nam, że w trudnych sytuacjach naszego życia możemy i powinniśmy się usilnie modlić! Rodzaje modlitwy są różne (od dziękczynienia po uwielbienie Pana)… Potrzebne jest jednak z całą pewnością wołanie do Pana! Głos naszych próśb! Bóg przez Izajasza zapewnia, że rychło okaże łaskę na głos prośby. Ledwie usłyszy, odpowie.

• Zapewne wiele razy doświadczyliśmy, jak bardzo sprawdza się dana przez Boga obietnica. Że wysłucha!
• Niezawodnej Bożej odpowiedzi pewny jest Psalmista (Ps 34,7), gdy zaświadcza: „Biedak zawołał, a Pan go usłyszał i wybawił ze wszystkich ucisków!”
• W trudnych sytuacjach grozi nam zwątpienie i załamanie, dlatego tak ważne jest przypominanie (sobie i innym), że nigdy nie jesteśmy bezradni i bezbronni wobec zagrożeń.

 ***

W Adwencie, rok po roku, przypominamy sobie, jak trudny jest los ludzi po grzechu pierworodnym… Skala zła – fizycznego i moralnego – niszczącego ludzi w każdym pokoleniu jest nie do ogarnięcia i opisania. Jednak rozstrzygające są dwie wielkie interwencje Boga, które niosą zbawienie, odmianę, ocalenie.

• Jednej na imię Boże Narodzenie (Wcielenie Syna Bożego)!
• A druga nosi imię: Powtórne Przyjście Pana!
• Świadomość bliskości Boga-Zbawcy i Jego potężnego działania – acz jeszcze dyskretnego, „poddanego” pewnym prawom… – pozwala nam żywić niezachwianą nadzieję i modlić się! I właśnie wołać do Pana, by nam, żyjącym pomiędzy tymi dwoma wielkimi zbawczymi czynami, przyszedł z pomocą. By przychodził, ilekroć jesteśmy w potrzebie, w potrzasku zagrożeń zewnętrznych i wewnętrznych.

 Nie pogardzajmy „chlebem ucisku i wodą utrapienia”…

Ten pokarm i ten napój też są po coś! Jak lekarstwo na chorobę.

Jak skutek, który nie pojawia się bez przyczyny…

• Ale myśli Boga są nam na pewno i zawsze przyjazne.
• Bóg zawsze – poprzez wszystko, również trudnymi drogami – prowadzi nas do dobra. Do ocalenia, do wiecznego zbawienia, które przechodzi przez ziemską fazę nawrócenia, wielu nawróceń, opamiętań…
• I przed pierwszym Przyjściem, i przed drugim Przyjściem Pana bądźmy – wśród prób, zagrożeń i doświadczeń – tego pewni (tej obietnicy): Choćby ci dał Pan chleb ucisku i wodę utrapienia, twój Nauczyciel już nie odstąpi, ale oczy twoje patrzeć będą na twego Mistrza.

Tak. Pan nie odstąpi! Już nigdy nie wycofa się. Nie ujdzie z naszej Historii i Ziemi! Byleśmy zechcieli – także my – znów (kolejny raz) zwrócić się ku Niemu całym sercem. I używać naszych oczu (także, a nawet przede wszystkim) do patrzenia na naszego Mistrza. Zbawiciela. Oblubieńca, który jest już blisko. Stoi we drzwiach.

Częstochowa, 6.12.2014 AMDG et BVMH o. Krzysztof Osuch SJ