Krzysztof OSUCH, SJ – Szukać i znajdować Boga we wszystkim

Inigo Lopez urodził się w roku 1491 na zamku w Loyola w kraju Basków (Hiszpania), jako trzynaste dziecko w zamożnym rycerskim rodzie. O jego wczesnej młodości mało wiemy. Otrzymał staranne wychowanie. Był paziem ministra skarbu króla hiszpańskiego, następnie służył jako oficer w wojsku wicekróla Nawarry. Nosił długie włosy, spadające mu aż do ramion, różnobarwne spodnie i kolorową czapkę. Publicznie najchętniej pojawiał się w pancerzu rycerza, nosząc miecz, sztylet i oręż wszelkiego rodzaju. Kiedy po latach opowiadał współbraciom o swoim życiu, wyznał, że do 30-tego roku życia oddawał się marnościom świata, że z próżnej żądzy sławy jego największą rozkoszą były ćwiczenia rycerskie. W czasie walk hiszpańsko-francuskich znalazł się w oblężonej Pampelunie. Zraniony poważnie w 1521 r. przez kulę armatnią w prawą nogę, został przewieziony do rodzinnego zamku.
Długie miesiące rekonwalescencji były dla niego okresem łaski i gruntownej przemiany. Dla skrócenia czasu prosił o powieści rycerskie, ale na zamku ich nie było. Podano mu więc książkę znaną w całym średniowieczu, którą napisał bł. Jakub de Voragine – Złotą legendę. Bratowa podała mu ponadto Życie Jezusa Ludolfa de Saksa. Gdy tylko Inigo wyzdrowiał (chociaż na nogę kulał całe życie), opuścił rodzinny zamek i udał się do pobliskiego sanktuarium maryjnego, Montserrat. Zdumionemu żebrakowi oddał swój kosztowny strój rycerski. Przed cudownym wizerunkiem Maryi złożył swoją broń. Stąd udał się do Manrezy, gdzie zamieszkał w celi, użyczonej mu przez dominikanów. I tu jednak wydawało mu się, że ma za wiele wygód. Dlatego zamieszkał w jednej z licznych grot. Aby zdławić w sobie starego, próżnego, ambitnego człowieka, nie golił się ani nie strzygł, pościł codziennie i biczował się, nie obcinał paznokci, nie nakrywał głowy. Codziennie bywał u dominikanów na Mszy świętej. Oddawał się modlitwie i rozważaniu Męki Pańskiej. Szatan dręczył go gwałtownymi pokusami aż do myśli o samobójstwie. W takich zmaganiach powstał szkic jego najważniejszego dzieła, jakim są Ćwiczenia duchowne. Formę ostateczną otrzymały one dopiero w 1540 roku. Były więc owocem 19 lat przemyśleń i kontemplacji.
Pragnąc nawiedzenia Ziemi Świętej i męczeństwa z rąk Turków, Ignacy zupełnie wyczerpany z sił, po prawie rocznym pobycie w Manrezie, przez Rzym i Wenecję udał się w pielgrzymkę. Żył z użebranych pieniędzy i czynionych po drodze przysług. W 1523 r. dotarł szczęśliwie do celu. Chciał tam pozostać do końca życia, dopiero w wyniku nalegań tamtejszego legata papieskiego wrócił do kraju. W drodze był dwukrotnie więziony pod zarzutem szpiegostwa. Po długiej podróży powrócił do Barcelony, gdzie przez dwa lata uczył się języka łacińskiego. Nie wstydził się zasiadać w ławie szkolnej z dziećmi, chociaż miał już wówczas 34 lata. Potem udał się do Alkala, by na tamtejszym uniwersytecie studiować filozofię. Wolny czas poświęcał nauczaniu prawd wiary prostych ludzi. Mieszkał w szpitalu i utrzymywał się za posługę oddawaną chorym.
Jego żebraczy strój i niezwykły tryb życia wzbudziły u niektórych nadgorliwców podejrzenie, czy przypadkiem Ignacy nie należy do sekty alumbrado, która w tym czasie niepokoiła w Hiszpanii władze kościelne. Dostał się nawet do więzienia, które było w posiadaniu Świętej Inkwizycji. Po uwolnieniu z niego podążył do Salamanki, by na tamtejszym uniwersytecie kontynuować swoje studia (1527). I tu inkwizycja go zauważyła – ponownie trafił do więzienia. Przykre przesłuchania zniósł z radością dla Pana Jezusa. Po uwolnieniu z więzienia, w którym był kilka tygodni, powrócił do Barcelony, a stąd udał się do Paryża (1528). Miał już wówczas 37 lat. Utrzymywał się znów z żebraniny. Dla uzbierania koniecznych opłat w wolnych miesiącach udał się w charakterze żebraka do Belgii i Anglii.

Na uniwersytecie paryskim Ignacy zapoznał się i zaprzyjaźnił z bł. Piotrem Faberem i ze św. Franciszkiem Ksawerym. Do ich trójki dołączyli niebawem Jakub Laynez, Alfons Salmeron, Mikołaj Bobadilla, Szymon Rodriguez i Hieronim Nadal. Wszyscy zebrali się rankiem 15 sierpnia 1534 roku w kapliczce na zboczu wzgórza Montmartre i tam w czasie Mszy świętej, odprawionej przez Piotra Fabera, który miesiąc wcześniej otrzymał święcenia kapłańskie, złożyli śluby ubóstwa, czystości oraz wierności Kościołowi, a zwłaszcza Ojcu Świętemu. W ten sposób powstał nowy zakon, zwany Towarzystwem Jezusowym.
Wszyscy skierowali swoje kroki do Wenecji, by stamtąd odpłynąć do Ziemi Świętej, nawracać niewiernych i z ich ręki ponieść śmierć męczeńską. Do pielgrzymki jednak nie doszło, gdyż Turcja prowadziła właśnie wojnę z Wenecją. Udali się więc do Rzymu, aby przedstawić się papieżowi i oddać się do jego dyspozycji. Paweł III przyjął ich życzliwie. Korzystając z jego zachęty, wszyscy przyjęli święcenia kapłańskie (1536), oddali się posłudze chorym w szpitalach i nauczaniu prawd wiary wśród dzieci. Papież polecił, by Ignacy nakreślił szkic konstytucji nowego zakonu. Ignacy uczynił to pod nazwą Formuła Instytutu. Papież po przejrzeniu jej zażądał, by napisać całe konstytucje. Po wielu przeszkodach Rzym zatwierdził je w 1540 roku.

Liczba członków Towarzystwa bardzo szybko rosła. Już w roku następnym (1541) św. Franciszek Ksawery został zaproszony do Indii. W tym samym czasie bł. Piotr Faber głosił słowo Boże w północnych Włoszech, w południowej Francji i w Hiszpanii. W roku 1541 zebrała się pierwsza kapituła generalna. Przełożonym generalnym jednogłośnie został wybrany Ignacy. W tym samym roku papież oddał jezuitom do dyspozycji kościół w Rzymie pw. Matki Bożej della Strada (Patronki w drodze). W roku 1542 jezuici założyli w Coimbrze (Portugalia) słynne kolegium, które miało się stać zawiązką uniwersytetu. W 1550 r. do zakonu zgłosił się sam wicekról Katalonii, książę Gandii, św. Franciszek Borgiasz.
Przez ostatnich 16 lat życia Ignacy był przykuty do swojego biurka i rzadko opuszczał progi domu generalnego swego zakonu, by być zawsze do dyspozycji duchowych synów. Nękany różnymi chorobami i dolegliwościami, 30 lipca 1556 roku zapowiedział swoją śmierć i poprosił o udzielenie mu odpustu papieskiego. Współbracia zdziwili się. Kiedy zaś przypuszczali, że mu jest lepiej, po wieczerzy odeszli od jego łoża. Gdy jednak powrócili dnia następnego, Ignacy był już w agonii i zmarł na ich rękach 31 lipca 1556 r.
Pozostawił po sobie 7 tysięcy listów, zawierających nieraz cenne pouczenia duchowe, Opowiadanie pielgrzyma oraz Dziennik duchowy – świadectwo mistyki ignacjańskiej. W ewolucji chrześcijańskiej duchowości szczególne znaczenie mają Konstytucje zakonu, w których zniósł obowiązek wspólnego odmawiania oficjum, przestrzegania reguły klasztornej, nakazując w zamian praktykowanie codziennej modlitwy myślnej, a liturgię wskazując jako źródło życia duchowego. Szczególnie obfity owoc wydają do dziś Ćwiczenia duchowe – pierwowzór rekolekcji. W swoim nauczaniu Ignacy przypominał, że człowiek musi dokonać pewnego wysiłku, aby współpracować z Bogiem.

Beatyfikacji Ignacego Loyoli dokonał papież Paweł V (w 1609 r.), a kanonizacji – Grzegorz XV (w 1623 r.). Św. Ignacy jest patronem trzech diecezji w kraju Basków; zakonu jezuitów; dzieci, matek oczekujących dziecka, kuszonych, skrupulantów, żołnierzy oraz uczestników rekolekcji – zarówno rekolektantów, jak i rekolekcjonistów. Jego relikwie spoczywają w rzymskim kościele di Gesu.

Zakon jezuitów odegrał szczególną rolę także w Polsce. Wydał między innymi takie postaci, jak: św. Stanisław Kostka i św. Andrzej Bobola – patroni Polski, św. Melchior Grodziecki oraz Jakub Wujek (tłumacz pierwszej drukowanej „Biblii” w Polsce), Piotr Skarga Pawęski (wybitny kaznodzieja), Maciej Sarbiewski (poeta zwany polskim Horacym), Franciszek Bohomolec (ojciec komedii polskiej), Adam Naruszewicz (biskup, historyk, poeta), Franciszek Kniaźnin (poeta), Jan Woronicz (arcybiskup, prymas Królestwa Polskiego, poeta), Grzegorz Piramowicz (sekretarz Komisji Edukacji Narodowej) i bł. Jan Beyzym (apostoł trędowatych na Madagaskarze).

W ikonografii św. Ignacy przedstawiany jest w sutannie i birecie lub w stroju liturgicznym z imieniem IHS na piersiach, niekiedy w stroju rycerskim i w szatach pielgrzyma. Jego atrybutami są: księga; globus, który popycha nogą; monogram Chrystusa – IHS; napis AMDG – Ad maiorem Dei gloriam – „Na większą chwałę Boga”; krucyfiks, łzy, serce w promieniach, smok, sztandar, zbroja.

	św. Ignacy Loyola Ćwiczenia duchowne – książkowe wydanie WAM Tekst Ćwiczeń dostępny online
	św. Ignacy Loyola Opowieść pielgrzyma – Autobiografia – audio (niedostępne)
	św. Ignacy Loyola Ćwiczenia duchowne Klasyczny tekst Ćwiczeń św. Ignacego, zatwierdzony przez wszystkich papieży od XVI wieku po dziś jako najlepszy sposób odprawiania rekolekcji. Książeczka służąca zarówno dającym rekolekcje, jak i wszystkim, którzy już je odbyli i pragną podtrzymać w sobie ich owoce. Uzupełniona o dodatek zawierający informacje o jezuickich domach rekolekcyjnych.
	św. Ignacy Loyola Opowieść pielgrzyma – Autobiografia (niedostępny) To historia własnego życia, którą św. Ignacy Loyola podyktował ojcu Ludwikowi Gonsalvesowi da Camara, przynaglany przez towarzyszy i synów duchowych. Pozwala ona nam spojrzeć w głębię jego osobowości, dojrzeć i wczuć się w tajemnicę jego świętości.
	św. Ignacy Loyola List o doskonałości List o modlitwieList o rozeznawaniu duchów
	św. Ignacy Loyola Wybrane myśli Aforyzmy Ignacego Loyoli – z ilustracjami!
	faceBóg Ignacy Loyola
	jezuici.pl Ignacy Loyola – w imię Jezusa
	Polskie Radio Ignacy Loyola – hiszpański rycerz
	Marek Wójtowicz SJ Hiszpan z wesołymi oczyma
	ks. Stanisław Groń SJ Loyola
	ks. Stanisław Groń SJ Medytacja o św. Ignacym z Loyoli
	ks. Tomasz Jaklewicz Święty trener
	Przemysław Kucharczak Generał innej armii
	Stanisław Biel SJ Czego nas uczy św. Ignacy?
	Henryk Fros SJ Św. Ignacy Loyola
	ks. prof. Marek Chmielewski Św. Ignacy Loyola i założenie Towarzystwa Jezusowego (format audio)
	Adam Kowalik Żołnierz Jezusa
	Leszek Śliwa Przepędzanie demonów
	Cezary Sękalski Św. Ignacy Loyola jako nauczyciel modlitwy medytacyjnej
	Krzysztof Osuch SJ O byciu wdzięcznym jak św. Ignacy Loyola
	Parafia w Rudzie Śląskiej Żywot św. Ignacego Loyoli
	ks. Władysław Hozakowski Święty Ignacy Loyola
	Towarzystwo Jezusowe w Polsce Serwis internetowy
	Leszek Śliwa Czarna legenda
	ks. Tomasz Jaklewicz Ćwiczenia dla duszy
	Józef Augustyn SJ Rozważania rekolekcyjne oparte na Ćwiczeniach duchownych (format audio)
	Jezuickie Ośrodki Rekolekcyjne Strona internetowa
	Frances Alice Forbes Św. Ignacy Loyola, żołnierz Jezusa Bohatersko dowodzi obroną twierdzy i zostaje trafiony kulą armatnią. Postanawia służyć Chrystusowi w ogarniętej protestanckim zamętem Europie. Zamieszkuje w jaskini i toczy walkę z diabłem – tworzy Ćwiczenia duchowne. Podróżuje do Barcelony, Rzymu, Wenecji i pielgrzymuje do Jerozolimy… na Golgotę. Powraca do Europy na studia. Oskarżony o herezję i uniewinniony, nawraca wielu. Zakłada „wolne towarzystwo” jezuitów, oferuje pomoc papieżowi i wojuje z grzechem. Zostaje generałem Towarzystwa Jezusowego, a jego uczniowie wspierają Sobór Trydencki. Ale to jeszcze nie wszystko. To ledwie kilka epizodów życia jednego człowieka. Poznaj św. Ignacego Loyolę – Żołnierza Jezusa.
	François Sureau Ignacy Loyola. Przebudzenie Każdy człowiek może stać się lepszy. Kiedy? Jedni doświadczają przełomu w ciszy, a drudzy muszą „spaść z konia”. Niemłody już Inigo Loyola, rycerz i założyciel jezuitów, wchodzi na drogę przemiany, gdy kula armatnia miażdży mu nogę. Powoli odkrywa nieznane zakamarki swego wnętrza. Bo życie zaczyna się wtedy, gdy kończy się sen codzienności. Historia Ignacego Loyoli to inwestycja Boga. Stwórca światów pogrążył się odwiecznie w bruździe pocisku z Pampeluny, dając temu narowistemu człowiekowi zadziwiającą odwagę zgody.
	Jose Luis Martin Vigil Ja, Ignacy Loyola Książka jest historią życia św. Ignacego Loyoli, założyciela jezuitów. Nie jest to jednak typowa hagiografia, ale powieść, której bohaterem i narratorem jest sam Loyola. Mimo iż mamy do czynienia z fikcją literacką, wszystkie fakty pojawiające się na kartach książki, przedstawione z bezpośredniością i dramatyzmem, są pewne i sprawdzone. Przenosi nas ona w fascynującą atmosferę czasów odrodzenia i przybliża miejsca i postacie związane z tworzeniem się największego zakonu na świecie. Bogactwo szczegółów biograficznych i żywa narracja czyni tę lekturę zarówno wartościową, jak i przyjemną.
	Thomas Spidlik SJ Ignacy Loyola a duchowość Wschodu Książka jest próbą odczytania Ćwiczeń duchowych w świetle nauk wschodnich pustelników, ascetów, mistyków greckich, syryjskich, rosyjskich. Razem z Autorem wypada życzyć Czytelnikom owocnych przemyśleń w duchu chrześcijańskiego uniwersalizmu, jakże koniecznych po spotkaniach Jana Pawła II z Kościołem prawosławnym.
	Dariusz Michalski SJ Mądrość życia według św. Ignacego Loyoli Życie często przypomina niekończący się maraton albo niedający się uporządkować chaos. Zdarza się również, że popadamy w niezmienną rutynę. A może… nadszedł czas na zmianę? Autor zaprasza do osobistej refleksji nad wybranymi sentencjami św. Ignacego z Loyoli. Zawarta w nich praktyczna mądrość może pomóc przyjrzeć się sobie i dokonać szczerej konfrontacji z prawdą. Oczywiście każdy z nas ma inny charakter, własną i niepowtarzalną drogę do Boga. Również na swój sposób rozumie i realizuje dobro. Dlatego Autor proponuje podjęcie modlitwy – dziesięciu medytacji biblijnych, aby mądrość Ignacego w pełni stała się naszą mądrością.
	Wacław Królikowski SJ Miłość Kościoła dzisiaj – według św. Ignacego Loyoli Kościół, Oblubienica Jezusa Chrystusa, jest świętą wspólnotą grzeszników. Jako rzeczywistość Bosko-ludzka ma swoje blaski i cienie. Czy można miłować Boga, nie miłując Kościoła? Na czym polega dojrzała miłość wobec Kościoła? Jak dzisiaj, w świecie niezwykle złożonym, prawdziwie miłować Kościół, naszą Matkę? Czy św. Ignacy, żyjący w XVI wieku, w czasach tak trudnych dla Kościoła, może stać się dla nas pomocą w miłowaniu Kościoła? Odpowiedzi na te i inne pytania znajdziemy w niniejszej książce, która jest owocem XXVIII Kursu Duchowości Ignacjańskiej.
	Stanisław Mrozek SJ Rekolekcje w domu ze św. Ignacym Loyolą Ćwiczenia duchowne prowadzą do lepszego poznania Chrystusa, człowieka i świata. Pozwalają zaprowadzić ład w duszy, pomagają rozeznać wolę Bożą i umocnić swoje powołanie. Rozważania Autora odpowiadają poszczególnym etapom rekolekcji ignacjańskich. Liczne odniesienia do Pisma Świętego, nawiązania do lektur duchowych i propozycje modlitw, umożliwią doświadczenie Boga w domu i przeżycie Jego obecności na co dzień.
	Józef Augustyn SJ Codzienny rachunek sumienia według metody św. Ignacego Loyoli W prezentowanym skupieniu rekolekcyjnym Autor ukazuje istotę ignacjańskiego rachunku sumienia. Zwraca uwagę, że jest on przede wszystkim szkołą dojrzałości duchowej i moralnej oraz wyrazem codziennego, wewnętrznego zmagania o ludzkie szczęście: doczesne i wieczne. Rozważania mają charakter świadectwa.
	ks. Stanisław Groń SJ Litania i nowenna do św. Ignacego Loyoli, patrona matek oczekujących potomstwa Książka ta może służyć pomocą w żarliwej modlitwie o uproszenie daru życia i może rozpalić serce ufnością we wstawiennictwo św. Ignacego Loyoli. Módl się za jego przyczyną do Boga, a On – jeśli będzie taka Jego wola – sprawi, że Twoja wiara zostanie nagrodzona darem nowego życia.