Krzysztof OSUCH, SJ – Szukać i znajdować Boga we wszystkim

… Aż tylu Orędowników – Męczenników na DZIŚ!

Biskup Julian Nowowiejski, biskup płocki, znakomity profesor liturgista, historyk, animator studiów kościelnych w odrodzonej po rozbiorach Polsce, żarliwy pasterz. Aresztowano go w 1940 roku z grupą duchownych z Płocka, a potem osadzono w obozie koncentracyjnym w Działdowie. Zmarł 28 maja 1941 roku w obozie na skutek ustawicznego, wyrafinowanego maltretowania.
Biskup Leon Wetmański (1886-1941), biskup pomocniczy diecezji płockiej, żarliwy pasterz, człowiek głębokiej wiary, oddany najbardziej potrzebującym. Aresztowano go razem z abp. Nowowiejskim, a potem osadzono w obozie koncentracyjnym w Działdowie, gdzie zakończył życie w wyniku udręk obozowych i chorób. Był żywym przykładem dla kapłanów, jak przyjmować cierpienia i śmierć w duchu miłości Boga i Kościoła. W testamencie z 14 kwietnia 1932 roku zapisał: „Jeślibyś, Boże miłosierny i dobry, dał mi łaskę, którą nazywają śmiercią męczeńską, przyjmij ją głównie za grzechy moje i za tych, którzy by mi ją zadawali, aby i oni Ciebie, Boże dobry i miłosierny, całym sercem kochali”.
Ks. Marian Górecki (1903-1940), duszpasterz Polaków w Wolnym Mieście Gdańsku, szczególnie oddany młodzieży. 1 września 1939 roku był aresztowany i następnie deportowany do obozu koncentracyjnego w Stutthofie. Po siedmiu miesiącach upokorzeń i tortur w Wielki Piątek 22 marca 1940 roku został rozstrzelany razem z ks. Bronisławem Komorowskim. Przed śmiercią wypowiedział słowa przebaczenia wobec prześladowców.
Ks. Bronisław Komorowski (1889-1940), proboszcz w Gdańsku-Wrzeszczu, niezwykle ofiarny duszpasterz. Aresztowany 1 września 1939 roku równocześnie z ks. Marianem Góreckim, z którym przebył podobną drogę cierpień w Stutthofie, aż do egzekucji 22 marca 1940 roku. Przygotowywał się na śmierć, uczestnicząc potajemnie we Mszy św. Wielkiego Czwartku, sprawowanej ze współwięźniami.
Ks. Franciszek Rogaczewski (1892-1940), proboszcz polskiej parafii pw. Chrystusa Króla w Gdańsku, wyjątkowy spowiednik. Aresztowany 1 września 1939 roku, po długich torturach został rozstrzelany 11 stycznia 1940 roku w pobliżu Gdańska. Krótko przed zabraniem na egzekucję powiedział do swojego wikariusza, razem z nim uwięzionego: „Wiesz, czuję, że zginę; powiedz moim ukochanym wiernym w kościele Chrystusa Króla, że chętnie oddam swe życie za Chrystusa i Ojczyznę”.
Ks. Józef Czempiel (1883-1942), proboszcz parafii Chorzów-Batory, charyzmatyczny duszpasterz trzeźwości o wielkim sercu wobec ludzkiej niedoli. Był człowiekiem o głębokiej duchowości, animatorem licznych powołań do kapłaństwa i życia zakonnego. Gdy go aresztowano 13 kwietnia 1940 roku, żegnał się z najbliższymi słowami: „Zostańcie z Bogiem. Pozdrówcie moich parafian. Ja idę na śmierć, jeżeli jest taka wola Boża”. Współwięźniowie mówili o nim, że „w swej niezłomnej wierze heroicznie, z niezwykłą cierpliwością naśladował swojego Mistrza w niesieniu krzyża”. Został wywieziony z obozu Mauthausen 19 czerwca 1942 roku w tzw. „transporcie inwalidzkim” na zagazowanie.
Ks. Emil Szramek (1887-1942), kanclerz kurii biskupiej i jednocześnie proboszcz parafii mariackiej w Katowicach, historyk i żarliwy patriota. Był człowiekiem wielkiej wiary i kultury, wybitnym znawcą Śląska i ducha jego ludności. Został aresztowany 8 kwietnia 1940 roku. W obozach w Gusen, Mauthausen i Dachau spotykały go wyrafinowane szykany i upokorzenia. Wobec prześladowców zachowywał się z godnością i spokojem. Zarówno na wolności, jak i w prześladowaniu był ostoją duchową dla innych i niezwykłym nauczycielem, jak naśladować w cierpieniach i śmierci Boskiego Mistrza. Życie w obozie zakończył 13 stycznia 1942 roku w wielkim cierpieniu i poniżeniu.
Ks. Roman Sitko (1880-1942), rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie, żarliwy duszpasterz i wychowawca alumnów. Nie zważając na zakazy władz okupacyjnych i niebezpieczeństwo śmierci, potajemnie prowadził dalej formację alumnów, za co został zesłany do obozu zagłady. Zginął w Oświęcimiu 17 października 1942 roku.
Ks. Ludwik Roch Gietyngier urodził się w Żarkach w 1904 roku. Wyświęcony na kapłana w Częstochowie w 1927 roku, pełnił różne funkcje, m.in. wykładowcy, wikariusza, prefekta, kapelana, dyrektora szkoły, a w końcu proboszcza. Był wzorowym kapłanem pełnym ducha Bożego. 6 października 1941 roku został aresztowany przez policję niemiecką i przewieziony do Wielunia, a następnie do obozu w Konstantynowie k. Łodzi. Po kilku tygodniach trafił do obozu w Dachau, gdzie poniósł śmierć męczeńską z ręki obozowego strażnika 30 listopada 1941 roku.
Ks. Maksymilian Bienkiewicz urodził się w Żarnowcu w 1908 roku. Święcenia kapłańskie otrzymał w Częstochowie w roku 1931. Pracował przede wszystkim wśród młodzieży i nauczycieli w Krakowie, Sosnowcu i Wieluniu oraz jako proboszcz w Konopnicy. Był człowiekiem modlitwy i wielkiej gorliwości apostolskiej. Aresztowany przez policję niemiecką w październiku 1941 roku, został umieszczony w obozie w Konstantynowie k. Łodzi, a następnie przewieziony do Dachau. Mimo okrutnego traktowania dawał wszystkim przykład cierpliwości, troszczył się o chorych współwięźniów i starszych. Pobity przez strażnika, zmarł 24 czerwca 1942 roku.
Ks. Jan Nepomucen Chrzan (1885-1942), proboszcz parafii Żerków. W czasie okupacji, nie zważając na niebezpieczeństwo uwięzienia, ofiarnie prowadził posługę duszpasterską, za co 6 października 1941 roku został aresztowany i deportowany do obozu koncentracyjnego w Dachau, gdzie zmarł w następstwie maltretowania i chorób. Zakończył życie 1 lipca 1942 roku ze słowami na ustach: „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus”.
Ks. Franciszek Dachtera (1910-1944), prefekt liceum w Bydgoszczy; wyróżniał się wielką gorliwością apostolską i duchowością kapłańską. Po aresztowaniu 17 września 1939 roku i pobycie w różnych więzieniach umieszczono go w obozie koncentracyjnym w Dachau. Zmarł po bardzo dotkliwych cierpieniach 22 sierpnia 1944 roku jako ofiara eksperymentów pseudomedycznych. Przed śmiercią powiedział do przyjaciela: „Bóg tak chce. Zgadzam się z Jego wolą, choć serce się rwie do swoich”.
Ks. Władysław Demski (1884-1940), proboszcz parafii pw. Najświętszej Maryi Panny w Inowrocławiu, przedtem profesor języków klasycznych w gimnazjum, szanowany powszechnie jako „kapłan według Serca Bożego i prawdziwy wychowawca”. Aresztowany 2 listopada 1939 roku. W obozie koncentracyjnym w Sachsenhausen 28 maja 1940 roku został zakatowany na śmierć za to, że odmówił podeptania różańca. Mówił przed śmiercią: „Wszystko trzeba ścierpieć dla Pana i na nic się nie skarżyć”.
Ks. Stanisław Kubski (1876-1942), proboszcz parafi pw. Najświętszej Maryi Panny w Inowrocławiu. Na wszystkich placówkach duszpasterskich odznaczał się niezwykłą gorliwością i wrażliwością na najbiedniejszych i bezrobotnych. Aresztowano go 2 września 1939 roku i osadzono w kamieniołomach w Buchenwaldzie, skąd został przewieziony do Dachau. 18 maja 1942 roku wywieziono go, jako niezdolnego do pracy, na zagazowanie. „Wszystkie cierpienia i katusze znosił z anielską cierpliwością, a w modlitwie szukał pociechy i otuchy; pokrzepiał innych dobrym słowem”.
Ks. Władysław Mączkowski (1911-1942), administrator parafii Łubowo; wyróżniał się wzorowym życiem kapłańskim i wielkim zapałem duszpasterskim. Po uwięzieniu 26 sierpnia 1940 roku został przewieziony do Dachau, gdzie zmarł 20 sierpnia 1942 roku na skutek znęcania się nad nim strażników. Był uważany przez współwięźniów za przykład cichego i ofiarnego kapłana, zapominającego o sobie, który wnosił w miejsce obozowego upodlenia i poniżenia człowieka jasność wiary i dobroć. Mówił do więźniów o śmierci jako o radosnym spotkaniu z Chrystusem.
Ks. Marian Skrzypczak (1909-1939), wikariusz parafii Płonkowo. Po wybuchu wojny, świadomy niebezpieczeństwa, pozostał w parafii, by nieść posługę duszpasterską. Został zamordowany 5 października 1939 roku w Płonkowie przez bojówki młodzieży hitlerowskiej. Padając przed kościołem po strzałach z pistoletów, wołał: „Jezu, zlituj się! Przebacz im!”
Ks. Aleksy Sobaszek (1895-1942), proboszcz parafii Siedlemin, gorliwy duszpasterz. Aresztowano go 6 października 1941 roku i przewieziono do Dachau, gdzie zmarł 1 sierpnia 1942 roku w następstwie udręk obozowych. Przed śmiercią prosił przyjaciela, by po wyzwoleniu udał się do Siedlemina i powiedział w kościele jego parafianom, że „wszystkie udręki i tortury, jakie przyszło mu znosić w obozie, ofiarował Bogu za nich; że błogosławi wszystkim i prosi ich o modlitwę za swoją duszę”.
Ks. Antoni Świadek (1909-1945), kapelan organizacji młodzieżowych w Bydgoszczy, kapłan o wyjątkowej żarliwości apostolskiej. „Miłość do Matki Bożej charakteryzowała całe jego życie”. Został aresztowany w lipcu 1942 roku i przewieziony do Dachau. „Był jedną z tych wyjątkowych dusz kapłańskich, które słoneczną pogodą ducha, czystością charakteru i głębią życia równocześnie pociągają, onieśmielają i zawstydzają”. Zmarł 25 stycznia 1945 roku wskutek więziennych udręk, z różańcem w dłoni.
Biskup Władysław Goral (1898-1945), biskup pomocniczy w diecezji lubelskiej. Został aresztowany przez gestapo już w listopadzie 1939 roku i skazany na śmierć. Po interwencjach Stolicy Apostolskiej wyrok złagodzono mu na dożywocie. W obozie koncentracyjnym w Sachsenhausen przetrzymywano go w bunkrze. Zmarł z wycieńczenia tuż przed wyzwoleniem obozu, w kwietniu 1945 roku.
Ks. Kazimierz Gostyński (1884-1942), niezwykle gorliwy duszpasterz, pedagog, opiekun harcerstwa. Aresztowany za działalność duszpasterską w styczniu 1940 r. i przewieziony kolejno do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen, a następnie do Dachau. Mówił: „Jeżeli Chrystus cierpiał, także my, za Jego przykładem, powinniśmy przyjąć cierpienia”. Wyniszczony przez głód, przymusowe prace ponad siły oraz tortury, został zakwalifikowany do tzw. bloku inwalidów, skąd 6 maja 1942 r. wywieziono go na śmierć w komorze gazowej.
Ks. Antoni Zawistowski (1882-1941), profesor teologii w Seminarium Duchownym w Lublinie, żarliwy duszpasterz, ceniony spowiednik i kaznodzieja. Po aresztowaniu w listopadzie 1939 r. został osadzony w obozie koncentracyjnym w Dachau. Chociaż sam bardzo cierpiał, starał się zawsze nieść duchową pomoc współwięźniom. W homiliach obozowych mówił do kapłanów: „Jesteśmy tu za wiarę, Kościół i ojczyznę; za tę sprawę świadomie oddajemy życie”. Zmarł w obozie w Dachau 4 czerwca 1942 r. z wycieńczenia i ciągłego maltretowania przez strażników.
Ks. Stanisław Mysakowski (1896-1942), katecheta z Lublina, oddany jednocześnie ofiarnej posłudze miłosierdzia wśród biednych, starców, upośledzonych. Aresztowany w listopadzie 1939 r. wraz z grupą kapłanów lubelskich, wkrótce został skazany na śmierć i przewieziony kolejno do Sachsenhausen i do Dachau. Często był torturowany z wyjątkową brutalnością. 14 października 1942 r. wywieziono go z obozu w tzw. transporcie inwalidów na zagazowanie. Mówiono o nim, ze „był w obozie koncentracyjnym jednym z nielicznych, którzy swoją siłą duchową ratowali współwięźniów przed całkowitym upodleniem i degradacją człowieczeństwa”.
O. Józef Achilles Puchała (1911-1943), franciszkanin. Na początku 1940 roku objął opuszczoną przez proboszcza parafię Pierszaję w diecezji pińskiej. Po miesiącu przyjechało tam gestapo i aresztowało wielu parafian. Komendantowi żardarmerii niemieckiej, który chciał umożliwić proboszczowi i wikariuszowi, o. Karolowi Hermanowi Stępniowi, schronienie, franciszkanie odpowiedzieli, że „pasterze nie mogą opuścić wiernych”. Dołączyli do aresztowanych i zostali przeprowadzeni do wioski Borowikowszczyzna, gdzie 19 lipca 1943 roku zamordowano ich w stodole.
S. Katarzyna Celestyna Faron (1913-1944), służebniczka starowiejska, tuż przed wojną organizatorka ochronki w Brzozowie i wychowawczyni, a podczas okupacji przełożona domu zakonnego. Złożyła życie w ofierze ekspiacyjnej za nawrócenie błądzącego kapłana, który nosił to samo, co ona, nazwisko i który po wojnie wrócił do wspólnoty Kościoła katolickiego. Modliła się z siostrami za prześladowców. Zmarła w Niedzielę Wielkanocną 9 kwietnia 1944 roku w obozie w Oświęcimiu.
Stanisław Starowieyski (1895-1941), ojciec rodziny, utalentowany administrator, apostoł laikatu, prezes Akcji Katolickiej w diecezji lubelskiej. Za tę działalność został aresztowany w kwietniu 1940 roku i osadzony w obozie koncentracyjnym w Dachau. Doprowadził tam do nawrócenia m.in. znanego wojującego ateistę Adama Sarbinowskiego. Zakończył życie w obozie w noc Zmartwychwstania Pańskiego 13 kwietnia 1941 roku. Współwięźniowie mówili o nim: „Był nie tylko ośrodkiem pomocy duchowej, ale też organizował pomoc materialną, wielkodusznie dzieląc się z bardziej potrzebującymi, nie bacząc na to, że go ktoś wykorzystuje”.
O. Anastazy Jakub Pankiewicz urodził się 9 lipca 1882 roku, Jako siedemnastoletni młodzieniec wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych w zjednoczonej prowincji bernardyńsko-reformackiej w 1900 roku. Święcenia kapłańskie przyjął 1 lipca 1906 roku. Pełnił funkcje magistra nowicjatu we Włocławku i kleryków we Lwowie, kapelana sióstr bernardynek i gwardiana w Krakowie w latach 1919-1930. Następnie w Łodzi rozpoczął budowę klasztoru, kościoła oraz męskiego prywatnego gimnazjum ogólnokształcącego, w którym mieściło się Kolegium Serafickie. Jest założycielem Zgromadzenia Sióstr Antonianek od Chrystusa Króla. Aresztowany wraz z innymi księżmi katolickimi, został przewieziony do obozu przejściowego w Konstantynowie koło Łodzi, a następnie 30 października 1940 roku do obozu koncentracyjnego w Dachau, w którym figurował pod numerem obozowym 28176 aż do swej męczeńskiej śmierci, która nastąpiła 20 maja 1942 roku.

W gronie stu ośmiu męczenników Kościoła w Polsce z okresu II wojny światowej jest trzech biskupów, pięćdziesięciu dwóch kapłanów diecezjalnych, dwudziestu sześciu kapłanów zakonnych, trzech alumnów seminariów duchownych, siedmiu braci zakonnych, osiem sióstr zakonnych i dziewięciu wiernych świeckich.
Wśród nich są naśladowcy św. Franciszka, franciszkanie: z prowincji Niepokalanego Poczęcia NMP: o. Anastazy Pankiewicz (1882-1942); z prowincji MB Anielskiej: o. Narcyz Turchan (1879-1942), o. Krystyn Gondek (1909-1942), br. Marcin Oprządek (1884-1942), br. Brunon Zembol (1905-1942); franciszkanie konwentualni: o. Antonin Bajewski (1915-1941), o. Pius Bartosik (1909-1941), o. Innocenty Guz (1890-1940), o. Achilles Puchała (1911-1943), o. Herman Stępień (1910-1943), br. Tymoteusz Trojanowski (1908-1942), br. Bonifacy Żukowski (1908-1942); kapucyni: br. Fidelis Chojnacki (1906-1942), br. Symforian Ducki (1888-1942), o. Anicet Kopliński (1875-1941), o. Henryk Krzysztofik (1908-1942), o. Florian Stępniak (1912-1942); mniszka kapucynka: s. Maria Teresa Kowalska (1902-1941) oraz dwaj kapłani tercjarze: ks. Antoni Rewera z diecezji sandomierskiej (1869-1942) i ks. Leon Nowakowski z diecezji włocławskiej (1913-1939). Złożyli oni heroiczne świadectwo wierności Bogu w czasie prześladowania za wiarę ze strony ateistycznego nazizmu hitlerowskiego, łącząc ofiarę swojego życia z ofiarą Zbawiciela.

z: http://www.brewiarz.katolik.pl/vi_13/1206w1/index.php3