Krzysztof OSUCH, SJ – Szukać i znajdować Boga we wszystkim

WIARA to najcenniejsze dobro. Otrzymujemy wiarę od Boga – w Kościele. Wiara pozwala przylgnąć do Boga, powierzyć Mu siebie, a także uwierzyć w to, co On mówi i obiecuje. Przez otwarty „kanał” wiary spływają na nas liczne łaski, a przede wszystkim Boska Miłość. Człowiek wierzący i hojnie obdarowany – ma w sercu radość i pokój. Ma też siłę do tego, by przyjąć także to, co jest trudne; co Jezus nazywa krzyżem. Nie ma żadnej przesady w nazywaniu wiary skarbem. Jednak ten skarb jest dziś szczególnie zagrożony…

• Żaden sługa nie może dwom panom służyć. Gdyż albo jednego będzie nienawidził, a drugiego miłował; albo z tamtym będzie trzymał, a tym wzgardzi. Nie możecie służyć Bogu i mamonie (Łk 16, 13).

Wiara w Boga i służba Jemu to bezcenne dobro, które jednak jest zagrożone i – jak długo żyjemy na Ziemi – dość kruche. Wiara w Boga i służenie Jemu domaga się częstej refleksji i odnawiania wyboru.

• Bóg w każdym pokoleniu przynaglał ludzi przez proroków, by zastanawiali się nad tym, komu chcą służyć i ufać: Jemu – Bogu Wszechmocnemu – czy raczej sobie samym, swoim wizjom, swoim pożądaniom i gromadzonemu bogactwu. Usłyszane dziś (sobota po 31 Niedz. zw.) słowo Jezusa przynagla i nas do odnowienia wybrania Boga, a mamony o tyle tylko, o ile jest środkiem w realizacji prawa miłowania Boga i ludzi! Wybranie Boga dokonuje się najpierw w akcie wiary.

Na kartach Ewangelii Chrystus często chwali za wiarę lub gani za jej brak. On najlepiej wie, jak wiara jest ważna i cenna.

 Skarb wiary – zagrożony

Rzeczywiście, wiara to najcenniejsze dobro. Otrzymujemy wiarę od Boga – w Kościele. Wiara pozwala przylgnąć do Boga, powierzyć Mu siebie, a także uwierzyć w to, co On mówi i obiecuje (por. KKK 150). Przez otwarty „kanał” wiary spływają na nas liczne łaski, a przede wszystkim Boska Miłość. Człowiek wierzący i hojnie obdarowany – ma w sercu radość i pokój. Ma też siłę do tego, by przyjąć także to, co jest trudne; co Jezus nazywa krzyżem. Nie ma żadnej przesady w nazywaniu wiary skarbem. Jednak ten skarb jest dziś szczególnie zagrożony.

• To, co obserwujemy we współczesnej Europie, pokazuje, że skarb wiary jest noszony naprawdę w glinianych naczyniach (por. 2 Kor 4, 7), a wiele z tych naczyń jest już potłuczonych.
• Ma rację Carlo Caretto, tak charakteryzując miniony wiek XX: „Żyjemy wszyscy w bardzo tragicznym wieku, w którym nawet najsilniejsi ludzie są kuszeni w wierze. Jest to bowiem epoka bałwochwalstwa, lęków, udręki. Jest to epoka, w której żądza władzy i bogactwo zaciemniły zupełnie w sercu ten podstawowy nakaz Dekalogu: Będziesz miłował Pana Boga twego z całego serca twego.

Wiek XXI jest nie mniej tragiczny niż miniony. Wiara w Boga jest zwalczana w sposób na ogół inny niż dawniej, a atak na Boga, na Chrystusa, na Kościół i na wierzących – nie ustaje ani na chwilę. Wyraźnie widać to w Chinach, Iraku, Indiach, w kilku innych państwach, ale – na inny sposób – celem nieustannego ataku są wszyscy wierzący w Boga, a także sam Bóg i wiara w Niego.

• W „globalnej wiosce” szybko rozchodzą się nie tylko informacje, ale także wielkie „błędy antropologiczne” i wielkie kuszenia oraz fałszywe przedstawienia Boga.
• Nikt z nas – gdziekolwiek przebywa i kimkolwiek jest – sam nie ochroni się przed negatywnym oddziaływaniem zlaicyzowanego ducha świata i demonów, które coraz śmielej prezentują się jak alternatywa dla Boga.

Nasuwa się zatem pytanie, jak mamy bronić wiary w Boga. Co czynić, by nie przejść spod sztandaru Krzyża pod sztandar Lucyfera?

Używać rozumu

Na pewno w obronie skarbu wiary należy używać rozumu. Gdy się go nie używa, to  trudno jest żyć godnie i w prawdziwej wolności. Wiara nie boi się rozumu. Przeciwnie, rozum (pojęty dość głęboko) jest wiary sprzymierzeńcem i jej „obrońcą”. To rozum odważnie ocenia i zdecydowanie krytykuje panoszącą się praktyczną niewiarę. – Tak czynił kardynał Henri de Lubac SJ w swoich rozważaniach o dwudziestowiecznym ateizmie.

• Demaskuje on prymitywizm ateizmu; stwierdza, że ludzie są wciągani w niewiarę jakby bezwiednie.
• Nie daje się ludziom szansy, by mogli się zastanowić i dokonać świadomego wyboru.
• „Jak zaraźliwy paraliż, niemoc myślowa zalała na pewien czas umysły ludzi przeciętnych. To, co jest zaledwie niemocą myślową, powiada de Lubac, ukazywane jest jako „skutek nieuniknionej ewolucji inteligencji”.

 Trwać w Kościele

Wielkim wsparciem godnego życia w wierze jest dla nas Kościół, który w imieniu Chrystusa i mocą Jego Ducha tworzy przestrzeń sprzyjającą właśnie wierze w Boga i integralnej wizji człowieka.

• Wszystkie struktury Kościoła, jego duszpasterskie działania współtworzą warunki dla dobrej jakości życia duchowego wspólnot parafialnych, grup modlitewnych, ruchów i wspólnot zakonnych.
• Oczywiście, jedynie żywe wspólnoty Kościoła potrafią zneutralizować i odeprzeć te siły, które – wbrew rozumowi i wierze – próbują, po swojemu, podyktować, co jest poprawne!

 Rozeznawać duchy

Trzeba nam dziś ćwiczyć się także w umiejętności rozeznawania duchów. Jest ona cenna i konieczna. Trzeźwe rozeznawanie duchów chroni nas przed uwiedzeniem i sprowadzeniem na manowce cywilizacji niewiary, śmierci i rozpaczy.

• Rozeznawanie duchów winno odsłaniać cele i taktykę nieprzyjaciela zarówno w wymiarze osobistym jak i społecznym. Łatwiej nam o zdecydowany sprzeciw, gdy widać, kto naprawdę sprzyja człowiekowi, a kto to jedynie udaje.
• Nie wolno nam biernie godzić się na to, by wielka „sprawa człowieka” była objaśniana prymitywnie i banalnie.

 Modlić się wiernie

Najskuteczniej pielęgnujemy wiarę, gdy się modlimy. Gdy modlimy się wystarczająco długo i intensywnie, w skupieniu i trwając przy Słowie Bożym..

Modlitwy w życiu codziennym nie da się niczym zastąpić. Wybitny teolog, kardynał Hans Urs von Balthasar niezwykle trafnie zauważył:

• „Chrześcijanin stoi i upada z modlitwą”.
• I dodał rzecz znamienną na temat treści wiary:  „Jego wiara ma jedną tylko treść: że Bóg go ukochał, jego i wszystkich ludzi – nie tylko wszystkich bezimiennie, lecz również właśnie jego – że kochał i zawsze kocha” ⁴.

Warto zapamiętać: „Chrześcijanin stoi i upada z modlitwą”. Jeśli przestajemy się modlić, żyć z Miłości Boga, to nie dziwmy się, że upadamy!

Najważniejsze jest jednak to, że zawsze możemy powstać – wypowiadając akt wiary, skruchy; i modląc się.

 O zagrożeniu jeszcze raz

Zagrożenia, o których była mowa na początku, nie zaczęły się wczoraj. To już kilka wieków osoba ludzka jest konsekwentnie umniejszana i pozbawiana godności, ugruntowanej w samym Bogu Stwórcy. Ludzie – na wielką skalę i perfidnie – są pozbawiani motywów życia i nadziei. A kto się do tego przyczynia, wyrządza wielką szkodę człowiekowi.

• Zamierzone i konsekwentne działania sprawiły, że Europa – przez wiele wieków chrześcijańska i promieniująca na inne kontynenty wielkimi dobrami – teraz stopniowo umiera, dosłownie umiera. Starzeje się, wymiera, dechrystianizuje się, a zarazem chcąc nie chcąc oddaje pole islamowi.
• Być może my sami mamy poczucie, że nasza osobista wiara czy wiara większości Polaków jest naszą mocną stroną. Oby tak było!
• – Jednak powtórzmy, że skarb wiary nosimy w glinianych naczyniach.

Sam Pan Jezus pytał tajemniczo: Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie? (Łk 18, 8).

To, co tu czynimy (w rekolekcjach), jest staraniem także i o to, by Jezus znalazł wiarę – w nas, w Polsce, w Europie, gdy przyjdzie. A może przyjść niebawem.