Krzysztof OSUCH, SJ – Szukać i znajdować Boga we wszystkim

„Czy Ojciec, Oblubieniec, opuszcza wezgłowie tej, którą kocha?… A więc czy Ja, który tak kocham moje  dzieci, mogę być daleko, gdy one ‚odchodzą’? Przejście nie jest długie: to opuszczenie świata ziemskiego, aby wejść w tamten świat. To prawdziwe narodziny: oznacza to narodzić się dla Życia, które nie skończy się nigdy. Tym Życiem jestem Ja”.

• ŚMIERĆ oświetlona słowami Jezusa skierowanymi do Gabrieli Bossis, ON i ja. Rozmowy duchowe Stwórcy ze stworzeniem. Tomy 1-3. Wyd. Michalineum. 
• Także online: http://www.objawienia.pl/gabriela/gabriela-spis.html

1. „umiera się tak, jak się żyło”

1941 – 26 lutego. Moje urodziny. Poświęciłam Mu pierwszą godzinę mego życia i prosiłam  Go  by  ostatnia była pełna miłości.  – „Przypomnij sobie: umiera się tak, jak się żyło. Jeżeli w chwilach, które dzielą cię od śmierci, twoje serce pełne jest Mnie; jeżeli pożera je gorliwość o moje Królestwo; jeżeli jesteś spragniona mojej chwały, taką zastanie cię śmierć i wydasz ostatnie tchnienie z myślą pełną miłości. Czy Ojciec, Oblubieniec, opuszcza wezgłowie tej, którą kocha?… A więc czy Ja, który tak kocham moje  dzieci, mogę być daleko, gdy one ‚odchodzą’? Przejście nie jest długie: to opuszczenie świata ziemskiego, aby wejść w tamten świat. To prawdziwe narodziny: oznacza to narodzić się dla Życia, które nie skończy się nigdy. Tym Życiem jestem Ja”.

– Spraw, abym żyła już teraz tak, jak będę żyć tam w górze. Mówię o uczuciach duszy.

– „Ależ Ja żyłem po to, byście żyli moim życiem. Umieszczaj zawsze swoje życie w moim.Niczego nie rób sama z siebie, wszystko przeze Mnie. Raduj się, kiedy jesteś niezrozumiana czy niedoceniona, jesteś w tym zupełnie podobna do Mnie. A kiedy jesteś sama, pomyśl o mojej samotności przez 40 dni i przyłącz się. Jak bardzo Mnie to uszczęśliwi, moja biedna mała… Ja, który żyłem tylko dla was, mam oto tutaj swoją duszyczkę, która od czasu do czasu żyje całkowicie dla Mnie”.

2. Zacznijmy podawać sobie ręce z jednego brzegu na drugi: ze skraju czasu – na skraj wieczności.

– 1942 – 16 grudnia. – „Dostrzegaj Mnie w zdarzeniach. To Ja nimi kieruję. Powinnaś kochać wszystko, co ci to kierownictwo ześle. Wyciągaj do Mnie ręce w wydarzeniach twojej codzienności. Zresztą zbliżamy się do spotkania. Zacznijmy podawać sobie ręce z jednego brzegu na drugi: ze skraju czasu – na skraj wieczności.

Powiedz Mi, że chętnie przejdziesz z jednego brzegu na drugi, że serce twoje będzie skakać z radości i pragnienia, jak jagnię w dolinie. Powiedz Mi, że odtąd dni twoje będą upływać na przygotowaniach do wezwania przez powtarzanie aktów miłości względem twego Mistrza, twego Pana, twego Ukochanego”.

Kościół we Fresne. – „Nie niepokój się. Te rzeczy, na które nie możesz nic poradzić, obchodzą nie ciebie, ale Mnie. Ty Mi je powierzasz i to wszystko. Czy są ci potrzebne okazje do wyrażenia zaufania? Wiesz, jak kocham wasze dziecinne zaufanie. To chwila, kiedy możecie okazać się maluczkimi a dla Mnie to okazja, by podjąć staranie o was, tak jak oblubieniec zajmuje się kobietą, którą kocha; kobieta jest stworzeniem słabym, potrzebującym miłości i oparcia… Nie, to nie jest daremne. Nie, nie jesteś na złej drodze, tylko w mroku nocy. Tylko w poszukiwaniu po omacku wiary. Ja tego chciałem. Rzuć się w moje ramiona. Potwierdź, że wierzysz, że ufasz, że kochasz i oddaj Mi wszystko co jest w tobie. Ależ tak, mała Hostia w Tabernakulum może zawierać wszystko. Mały Jezusek Dzieciątko może zrozumieć wszystko. On się zbliża. Zachowaj dla Niego porywy miłości. Będzie to dla Niego podzięką. Istnieje jak gdyby linia między twoim sercem a moim, nie żeby je rozłączyć, ale by je połączyć, by się stopiły w jedno. O, to stopienie się dwóch serc! Czy chcesz tego? To zależy od ciebie. Ja od dawna jestem już gotów… czy chociaż wierzysz w to? O, moje dzieci, tak bardzo moje” (ON i ja, t. II, 198).

3. „Sylabizuj już teraz alfabet miłości na chwilę twej śmierci”

„Sylabizuj już teraz alfabet miłości na chwilę twej śmierci. Twoje ostatnie tchnienie to twoje Consummatum est – Wykonało się! Powiedz mi je już teraz. Nie pozwól, by było coś przypadkowego w tej ważnej i pięknej chwili, jaką jest śmierć. To chwila spotkania. Spiesz się, moja umiłowana, aby ofiarować Mi myśli o śmierci. Umieraj już naprzód – czy rozumiesz? – przyjmując śmierć jak radość oczekiwaną, którą się piastuje w myśli, radość, która się zdarzy tylko raz… i którą należy przeżyć w całej pełni.

Mów: Gdy moje powieki zaczną się zamykać na sprawy tej ziemi, oczy moje będą szukały Twego spojrzenia miłości. Gdy uszy moje się zamkną, będę nadsłuchiwać Twojego głosu miłości. Panie, przyjmiesz cierpienie mego ciała jako wynagrodzenie za grzechy mojego życia i życia grzeszników, dla uwielbienia prawdy. A jeśli moje konanie się przedłuży, niech się przedłuża także moja miłość. Niech będzie wierną odpowiedzią na Twoją miłość na Krzyżu.

Mów tak często, moje dziecko, nie zostawiaj niczego przypadkowi. Wkraczaj radośnie w dziedzinę ostatnich chwil życia, jak gdybyś szukając ręki śmierci, chciała ją uczynić bliską towarzyszką twej drogi, aby lepiej mówić jej językiem i dostosować do niej twoje zachowanie.

Jakże mądre i gorliwe byłoby takie życie… Jak lekkim krokiem przebiegałoby się to, co pozostało jeszcze do przebycia… Jaki uśmiech w duszy, która czeka… Oblubieniec również czeka… Jeżeli twoje gorące pragnienie wzrasta, to cóż powiedzieć o Nim? On cię stworzył. Twoje pierwsze tchnienie należało do Niego, ofiaruj Mu także ostatnie, aby je zerwał, oddasz Mu tym chwałę: On pozwala, abyś mogła w ten sposób Go uczcić.

Dziękuj Mu za tę łaskę. Czy nie wiesz, że ‚dotknąć’ Boga to łaska niezwykła? Ponieważ jesteś Jego małym obrazem, utrwala się w tobie Jego odbicie. Być podobnym do Boga… Dziękujcie waszemu Stwórcy. Dziękujcie Mu za Jego subtelność. Jesteście z rodziny Bożej” (t. II, nr 56).

4. „Śmierć prowadzi do życia”.

– 1947 – 22 maja. W Rzymie. – „Dojdź do tego, aby pragnąć śmierci, która cię doprowadzi do twego celu. Ona się zbliża. Ciesz się z tego. Śmierć prowadzi do życia. Wszystko więc, co cię jeszcze może spotkać na ziemi, nie powinno mieć dla ciebie większego znaczenia, z wyjątkiem tego, aby żyć wedle mego upodobania”.

(Przechodziłam szereg niepokojów.) – „Nie skąp Mi doświadczeń. Może potrzebuję ich, aby zbawić grzesznika? Później zobaczysz wszystko, co wynikło z twego cierpienia i dla innych i dla ciebie. A teraz kiedy zgadzasz się na ofiarę, czy nie czujesz się oderwana od ziemi? Jakby gotowa do odejścia? Nie czujesz, że wszystko, co przemija, jest krótkie? Utkwij swój wzrok w Prawdzie… Niech życie będzie dla ciebie jakby rozmową miłości we Mnie, przeze Mnie. Niech chwile, jakie ci pozostają, będą tylko dobrocią, czułością, darem z siebie.

Przypominasz sobie wigilię mojej śmierci? Czy nie byłem cały jakby jedną Miłością podczas mojej Ostatniej Wieczerzy? Bądź dla wszystkich samą pobłażliwością i miłosierdziem.Pamiętaj, że nazwałem Judasza ‚moim przyjacielem…’ Naśladuj swego Oblubieńca. Pragnij utożsamienia się z Nim: tylu innych tego próbowało, dlaczegoż by nie ty?

Twoim hasłem mogłoby być: ‚Jak On’. Byłoby to pełne spokoju i radości. Czyż nie pomógłbym ci? Widzisz, Miłość nie potrafi zatrzymać się. A kiedy widzę pracę duszy dobrej woli, z czułością biorę na siebie większą jej część. Wierz, a będziesz kochała” (On i ja, t. III, nr 96).

5. ‚Najpiękniejszym dniem w życiu jest dzień śmierci’

– 1941 – 25 maja. Po komunii. – „Oddaj się ogołocona z siebie: nie masz nic i jesteś niczym. Kiedy siejesz nasienie, czy to ty stwarzasz drzewo? Jego kwiaty? Jego owoce i setki drzew, jakie ono zrodzi? To Ja. A twoje ciało? Pochodzi ode Mnie. Czy twoje serce, twój umysł pochodzą od ciebie? Nie, ode Mnie. Uważaj się za nagą i za nicość. Swoją nagość robaka połącz z moją pełną zasług nagością u stóp krzyża. Oddaj się tak Ojcu, w skrajnym ubóstwie, ale ufna w nieskończone bogactwo twego Zbawcy, a Ojciec rozpozna w tobie Siebie i Jego Miłość okryje cię.

Ustanawiając Eucharystię widziałem wszystkie komunie. Wszystkie twoje: wczorajszą, dzisiejszą. Staraj się przyjmować je z miłością i dziękować Mi z miłością. Ponieważ oddaję się cały i ty oddaj się cała, nie myśląc nawet, że mogłabyś coś zachować dla siebie”.

(Po nieszporach). – „A gdybym chciał zatrzymać cię u mych stóp przez godzinę, nic do ciebie nie mówiąc, patrząc tylko jak ty na Mnie patrzysz, musiałabyś zachować swoją zwykłą pogodę ducha. Wiesz, że należysz do Mnie, że mogę uczynić z tobą, co zechcę, a ty nie stracisz swego wewnętrznego uśmiechu. Miej tę odwagę miłości. Chciej tylko tego, czego Ja chcę, ponieważ wszystkie moje chcenia pochodzą z miłości. A gdyby niekiedy wydawało ci się to przykre, pomyśl, że wynagrodzisz to sobie później na moim sercu. Myśl częściej o niebie, ponieważ jest ono waszym jutrzejszym mieszkaniem, ponieważ wielu tam na was czeka, ponieważ tam powiększacie moją chwałę akcydentalną. Ależ nie jest pychą myśleć, że się pójdzie do nieba i waszym obowiązkiem jest pójść tam, nie zaniedbywać żadnego sposobu, ponieważ jest to wielkim pragnieniem mojej czułości. Wiesz, kiedy budzisz się w nocy, instynktownie ofiarowujesz Mi to przyjście swojej śmierci, bo ja znam twoją śmierć taką, jaka do ciebie przyjdzie. Wybrałem ją dla ciebie z miłością, tak jak wybrałem ją dla każdego z moich apostołów. Nie lękaj się więc z góry uścisnąć ten ostatni ziemski krzyż, jednocząc go z moim Krzyżem. Uczyń z tego już teraz akt miłości doskonałej, szczęśliwa, że opuścisz swoje ciało aby wejść w moje ramiona. Przypominasz sobie: ‚Najpiękniejszym dniem w życiu jest dzień śmierci’. Opuścić swój dom by połączyć się z Oblubieńcem. Opuścić wszystko z radością, bez żalu, aby Mu dowieść swej miłości. Przypominasz sobie to zdanie żołnierza na wojnie: ‚Kiedy myślę, że w każdej chwili mogę zobaczyć Boga!’ Pragnij tej wizji Boga. Pragnij jak najwspanialszej rzeczy, jaka może ci się zdarzyć. Wszystkie swe czyny poddaj tym ostatnim chwilom swego odejścia. Prawda, że kiedy wybierałaś się w drogę na inny kontynent, czułaś się jak gdyby inną osobą? Wierz mocno, że w owej chwili ostatniego odjazdu, będziesz miała wszelkie potrzebne łaski, nie do pojęcia teraz, ponieważ Ja nie opuszczam swoich, moje dzieciątko.

Już naprzód ofiarowuj Mi często swoją niecierpliwość w oczekiwaniu na połączenie się ze Mną: z jak wielką radością będę słuchał twego okrzyku!” (ON i ja, t. II, nr 42).

6. Lekka zasłona zostanie zerwana i będziemy złączeni na wieczność

– „Jeśli twój serdeczny przyjaciel jest obecny na jakiejś uroczystości, cieszysz się nią podwójnie, bo myślisz: on słucha tej muzyki, on widzi to piękno. Pomyśl, że twój Wielki Przyjaciel jest zawsze przy tobie i że jest świadkiem twego życia. Dziel z Nim wszystko. To podwoi twoją radość życia.

W każdej chwili możesz pomyśleć: mój Przyjaciel może przyjść po mnie, jeśli zechce. I twoja dusza przygotowuje się do pocałunku na chwilę odejścia i na chwilę spotkania. O, słodkie spotkanie…

Lekka zasłona zostanie zerwana i będziemy złączeni na wieczność. Staraj się odczuć, jak Mi spieszno” (t. II, nr 93).

7. Przygotuj swe niebo, jak przygotowuje się uroczystość.

– 1944 – 25 maja. – Godzina święta, na wsi. – Panie, czy to prawda, że jesteśmy już na łonie Boga?

– „Czy rozumiesz słodycz tych słów: ‚na łonie Boga’? Spróbuj nimi żyć. Spójrz, jak dziecko stopniowo rozwija się w łonie matki. Ty rozwijaj się w mojej Istocie, tylko ode Mnie oczekując stopniowego wzrostu. Poruszaj się we Mnie, oddychaj we Mnie. Jedz i pij we mnie, rozsiewaj się we Mnie, zapomnij, że jesteś. Dostrzegaj Mnie we wszystkim. A kiedy w ten sposób przejdziesz już we Mnie, pozostaniesz w adoracji i miłości. O, moja córko, czy to za dużo? Czy to dosyć?”

W kościele. – „Czy życia przyszłego nie można już teraz zapoczątkować przygotowując się do niego przez adorację i uwielbienie? O, gdybyż te akty tworzyły nieprzerwany łańcuch od twych narodzin na ziemi do twych narodzin w niebie!

Przygotuj swe niebo, jak przygotowuje się uroczystość. Wiesz, – może girlandy? Będą to codzienne dobre uczynki, nanizane na nić godzin opromienionych miłością. A gdyby tak iluminacje? Są nimi ognie twoich uczuć.

Chcę, żebyś wypowiedziała wojnę egoizmowi nawet w myślach. Egoizm – to robienie z siebie bożka. Ja, Bóg, myślałem tylko o moim Ojcu i o was. Nigdy o sobie. Czy pojmujesz oderwanie od siebie z miłości dla innych? Z miłości dla całego świata? Czy nie jest to warte trudu? Zjednoczona w ten sposób ze swym Oblubieńcem miałabyś współudział w odkupieniu” (ON i ja, t. II, nr 279).

8. Idziesz żyć i to żyć w nowym, prawdziwym Świecie. On ciebie oczekuje…

– 1950 – 16 marca. Godzina święta. (Byłam zmęczona). – „Kiedy jesteś słaba, daj Mi swoją słabość. Biorę ją w mojej sile, by ją połączyć z wszystkimi moimi trudami na ziemi. Nawet przed swoją męką, w ciągu mych wędrówek i prac przeszedłem wiele depresji fizycznych, czasem moralnych, wśród jakże wielkiego niezrozumienia ze strony ludzi. A więc będąc osłabiona, zniechęcona zbliż się do Mnie, jak gdybyś postanowiła znaleźć się poniżej własnych możliwości, aby lepiej zjednoczyć się ze Mną. Będziemy jak dwoje chorych w tym samym pokoju, wychwalający Ojca, pragnący Jego przyjścia, nadsłuchujący radośnie, czy rychło nie zadzwoni dzwon zwiastujący nadejście.

Pamiętasz te wielkie statki dające sygnał ostatnią syreną? Myślałaś wtedy: ‚Odjechać… Ach, odjechać to żyć…’ Pomyśl to samo opuszczając ziemię. Idziesz żyć i to żyć w nowym, prawdziwym Świecie. On ciebie oczekuje… Jego mieszkańcy też na ciebie czekają… W Nowym Jorku byli na nadbrzeżu, spieszący i wołający. Cóż to było! Biedna ziemia… Lecz entuzjazmy, wiwaty państwa niebieskiego, wybuchy miłości, eksplozje radości… Któż je wypowie w ludzkim języku? Raduj się ze zbliżenia, tak jak pytałaś w samolocie: ‚Czy już wkrótce lądujemy?’ Odpowiadano ci: ‚Proszę ciągle patrzeć na horyzont, a wtedy odgadnie pani, że lądujemy’. Ten, kto cię oczekuje, moja córko, to twój Stwórca i twój Zbawca. Idź radośnie, jak na święto. Przygotuj z miłością swój strój podróżny, ozdobiony otrzymanymi klejnotami. Pożycz ponadto blask szat twojej Matki i twego Umiłowanego. Trzeba nabrać zwyczaju strojenia się w nie co dzień, ponieważ podają ci je Ich ręce, ponieważ chcą odnaleźć w tobie swe własne piękno. Ty dodasz do tego swój pokorny uśmiech małej zadowolonej dziewczynki, zadowolonej z tego, że wraca do Domu” (ON i ja, t. III, nr 295).

9. Zmartwychwstałem: któż mógłby powstrzymać twoją radość?

– 1948 – 1 kwietnia. Le Fresne. – „Zmartwychwstałem: któż mógłby powstrzymać twoją radość? Czy nie powinnaś sprawić Mi nowego zaszczytu i być radosną dla Mnie i przeze Mnie? A jeśli radość jest w tobie, jakże mogłaby się nie przelewać na innych? Czy sądzisz, że znajduję wiele radości w wielu sercach? Nie myśli się o tym świętym hołdzie, który przynosi Mi tyle wesela. Czy nie podzielam wszystkich waszych wzruszeń, tak jak ci wszyscy, którzy umieją kochać?

Pamiętasz, że kiedy opuszczałaś kogoś drogiego, mówiłaś mu: ‚Przyrzeknij mi, że będziesz szczęśliwy!’, jakby to było potrzebą twego serca. Moje serce kocha waszą radość. Umiejcie zachować ją nawet w doświadczeniach, ponieważ jest ona dla Mnie. O, moja córko, jakaż to głębia radości żyć tylko dla Mnie… nikt ci jej nie odbierze. Czy czujesz cały urok tego? Co mogłoby mu dorównać? W ciągu dnia powtarzaj Mi bardzo często, że jesteś zjednoczona ze Mną. Nie powinno ci to ciążyć: to prosty poryw szczęścia.

Często wchodziłaś na stopnie ganku, aby, biegając wśród swych zajęć, ucałować swą drogą matkę. Jest to proste i jest wszystkim. Nie znałaś radości twej matki z powodu tej pieszczoty i nie znasz mojej radości. Jednak nie pozbawiaj Mnie jej, moja córeczko” (ON i ja, t. III, nr 152).

10. twoja ziemska droga zetknie się z życiem bez końca

 – Miałam poddać się zabiegowi chirurgicznemu. – „Jakie znaczenia ma to, co może ci się przytrafić, skoro jesteś moją, ponieważ mieszkasz w mojej miłości, a twoja ziemska droga zetknie się z życiem bez końca, do którego prowadzi cię wszystko. Proś Mnie, abym wraz z tobą odbył ten ostatni kawałek drogi. Niech się to odbędzie w największym zbliżeniu i radości, bowiem zawsze będziemy szli krok w krok. Czy masz swoją marszową piosenkę na tę drogę? Jest nią wola Boża. Żadna inna nie jest tak pociągająca, będziemy ją śpiewać we dwoje. Wiesz dobrze, że nie oddalam się, kiedy moi przyjaciele cierpią, a moja obecność jest takim pokrzepieniem, że zaczynają pragnąć cierpienia na zawsze. Trzymaj się więc bardzo blisko Mnie, aby się nam lepiej szło. O, piękna drogo wiodąca do wieczności! Nie bądź smutna, zrobiłabyś Mi tym przykrość, ponieważ umrzeć to znaczy przyjść do Mnie, ponieważ tracąc siebie, znajdziesz Mnie… Prawda że chcesz, abyśmy się wreszcie połączyli?” (ON i ja, t. III, nr 256).

11. Nie lękaj się niczego. Ależ tak, w chwili swej śmierci otrzymasz łaskę przyobleczenia się w śmierć

 – 4 kwietnia 1946. Godzina święta. – Zapomniano o przykryciu ołtarza. W myśli robiłam Mu płaszcz z moich ramion. – „Jeśli tego wieczoru tak Mnie okrywasz, bądź pewna, że w niebie, gdzie wieczory są wiecznymi rankami, ofiaruję ci tę samą tunikę, której fałdy okryją nasze tajemne rozmowy. Czy myślisz, że brak Mi łask na tej ziemi? Nie oczekujesz już otrzymania nowych, jeszcze potężniejszych? Pragnij ich. Dyskontuj je dla pomnożenia swojej wiary”.

– Panie, sądzę, że dajesz mi wszystkie, jakich potrzebuję do zbawienia.

– „A jeżeli pragnę prześcignąć ciebie i przejść Samego Siebie? Czy polegając na mojej sile spodziewasz się nadmiaru? Czy dla Mnie byłby to nadmiar, dla Mnie, którego nic nie może powstrzymać? Czy nie uważasz raczej, że moje serce, które nie ma granic, lubi dawać bez ograniczeń? Czy nie jest to jego Boskim elementem?

Przygotowuj swą duszę, jak przygotowujesz ziemię swego ogrodu, przekopując ją i zasypując chwasty. Potem przyjdą słońce i deszcz, potem nowe kwiaty takie, jakich nie oczekiwano, o jakich nie sądzono, że istnieją. I jeszcze wtedy będziesz mogła powiedzieć: 'Nie ma tu nic mojego, wszystko pochodzi od Niego’. Bo wszystko zawsze pochodzi ode Mnie. Spojrzyj wstecz: czy nie widzisz jak moje oblicze odbija się w tym wydarzeniu… i w innym, które doprowadziło cię tam, dokąd nie myślałaś iść? Prawda, że to było na twoją miarę? Chociaż było ciężkie, mogłaś ten ciężar unieść. Nie lękaj się niczego. Ależ tak, w chwili swej śmierci otrzymasz łaskę przyobleczenia się w śmierć: wejdziesz w nią tak, jak w zadanie otrzymane ode Mnie, który zawsze ci pomagam. Czy znasz obecną łaskę? Tę, którą nazywacie 'łaską chwili’? Łaska to Ja.

Czy lękasz się, kiedy jesteś ze Mną? Czyż po Zmartwychwstaniu nie mówiłem zawsze do mych apostołów: 'Nie lękajcie się!’

Twój lęk, moja córeczko, obrażałby Mnie” (ON i ja, t. III, nr 16)..