Urok Jezusa
19 czerwca 2016, autor: Krzysztof Osuch SJ„Czy zrozumiałaś moją miłość? Czy często o niej myślisz? Czy myślisz nieustannie? Staraj się więcej w nią wierzyć. Czy to nie rozkosz dać się przenikać moją miłością? Czy żyjesz nią? Czy ją pozdrawiasz przy przebudzeniu? A wieczorem czy zasypiasz w jej ramionach? Miłość i Ja to to samo.
Jak wielu ludzi ma żałosne pojęcie o Bogu, żałosne pojęcie o Chrystusie! Dlatego brak im entuzjazmu w przeżywaniu życia. Niegdyś człowiek żył dla swego króla i był to bardzo drogi cel. Lecz czy nie sądzisz, że żyć dla Boga byłoby celem przenikającym w inny sposób i jakby światłem czułości?
Ja jeden mogę zaspokoić wasze serca. Biedni ludzie, żądacie szczęścia od tych, którzy go nie posiadają… Czy przychodzisz do Mnie, kiedy chcesz kochać? A gdzież miałabyś iść?„ – z ON i ja.
Gdy raz Jezus modlił się na osobności, a byli z Nim uczniowie, zwrócił się do nich z zapytaniem: Za kogo uważają Mnie tłumy? Oni odpowiedzieli: Za Jana Chrzciciela; inni za Eliasza; jeszcze inni mówią, że któryś z dawnych proroków zmartwychwstał. Zapytał ich: A wy za kogo Mnie uważacie? Piotr odpowiedział: Za Mesjasza Bożego. Wtedy surowo im przykazał i napomniał ich, żeby nikomu o tym nie mówili. I dodał: Syn Człowieczy musi wiele wycierpieć: będzie odrzucony przez starszyznę, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; będzie zabity, a trzeciego dnia zmartwychwstanie (Łk 9,18-22).
Urok Jezusa
Ewangelie opisują wiele spotkań, w których Jezus był w centrum uwagi. Spotykały się z Nim zarówno ogromne rzesze ludzi prostych i ubogich, jak również, sporadycznie, przedstawiciele ówczesnej elity, np. Nikodem, „dostojnik żydowski” (J 3, 1nn). W tych spotkaniach działy się różne „rzeczy”, ale zawsze widać w nich (czy wyczuwa się) owo „coś”, emanujące z osoby Jezusa.
- To „coś” przykuwało uwagę, fascynowało i skłaniało do tego, żeby znów spotkać się z Rabbim z Nazaretu.
Jest zapisany w Ewangelii taki moment, kiedy to strażnicy, wysłani przez kapłanów i faryzeuszów, wracają i swoim zleceniodawcom mają do powiedzenia to przede wszystkim: „Nigdy jeszcze nikt nie przemawiał tak, jak ten człowiek przemawia” (J 7, 46). Dobrze wiemy, że nie wszyscy okazali się wrażliwi na „czar” Jezusa. Pewne „kategorie” osób z góry powiedziały „nie”. Powoływali się przy tym na racje „teologiczne” (por. J 5, 16-40), ale i inne czynniki – zagrożone interesy i różnej natury lęki – miały na nich wpływ (por. J 11, 48).
- Mimo negatywnego nastawienia elit, coraz większe rzesze niezmiennie ciągnęły do Jezusa, by Go słuchać i doświadczyć uzdrowienia.
Znakomity wpływ Jezusa osoby widać najbardziej w powoływaniu uczniów i apostołów (por. Mk 3, 13-19). Można odnieść wrażenie, że powoływani reagowali na jedno Jego wezwanie «Pójdź za Mną». Poza nielicznymi wyjątkami (por. Łk 18, 22-23), wezwani szli za Jezusem bez wahania. Mając zaufanie do Mistrza i lgnąc do Niego, porzucali wszystko – dom i rodzinę, wykonywaną pracę… Chodzenie z Jezusem i przyswajanie sobie coraz większych obietnic i niepojętych tajemnic, np. odnośnie zapowiadanej Eucharystii (por. J 6, 67), wiązało się z trudem pokonywania wątpliwości. Jednak – mimo bycia wystawionym na próbę – „coś” niezwykle ważnego przeważało szalę na stronę (wy)trwania przy Jezusie.
- To „coś”, to zapewne także doświadczanie wewnętrznej przemiany, poszerzanie się ich życiowych horyzontów; a również poczucie bycia włączonym w najważniejsze dzieło, którego głównym sprawcą jest sam Bóg.
- Za jakiś czas, po odejściu Jezusa i Zesłaniu Ducha Świętego, życie uczniów i apostołów Jezusa rozkwitnie olśniewającym sensem. Staną się ludźmi nowymi, zdolnymi odważnie głosić Dobrą Nowinę o Zbawieniu, choć grozić im będą prześladowania i męczeńska śmierć.
Skąd ten wpływ?
W historii wiele osób zastanawiało się, co jest główną przyczyną „sukcesu” Jezusa i „skąd” właściwie bierze się Jego tak wielki wpływ na ludzi, na dzieje.
- O „sekrecie” Jezusowego wpływu można by rozprawiać bez końca. Gdyby jednak trzeba dać odpowiedź bardzo zwięzłą, to powiedziałbym, że sekret tak przemożnego wpływania na ludzi i przyciągania tak wielu skrywa się w tym jednym zdaniu: „Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem” (J 15, 9).
- To wyznanie miłości złożył Jezus na krótko przed swoją śmiercią. Czas i miejsce świadczą, że nic – ani bliska zdrada Judasza, ani myśl o Ogrójcu i Męce, ani konanie na krzyżu, słowem NIC – nie zdołało zgasić czy przytłumić wielkiej Miłości, która płonęła w Jezusowym Sercu. Manifestował ją zawsze i wszędzie. Wbrew wszelkim siłom anty-miłości. Czynił to na różne sposoby: uzdrawiając chorych, otwierając nauczaniem ludziom Niebo. Precyzyjnie i cudnie wyznał swą Miłość w tym zdaniu: Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem.
Powyższy fragment rozważania pochodzi STĄD
i z książki:
1. Centrum Duchowości – jezuici – CZĘSTOCHOWA
BÓG albo słoma – w naszych głowach!
Zwycięskie rozkoszowanie się Bogiem
Rachunek sumienia – codzienne przygotowanie Spowiedzi
BÓG OJCIEC mówi do swoich DZIECI (zatwierdzone przez Kościół)
Kilka lat temu dostałam od koleżanki obraz Oblicza Jezusa z Manoppello. Powiesiłam w kuchni nad drzwiami. Po jakimś czasie zauważyłam, że spod obrazu wypłynęła kropla brunatnej cieczy i zatrzymała się na ok. 4 cm. poniżej obrazu. Ten obraz wisi wysoko,więc nikt z członków mojej rodziny tego nie zrobił. Od tamtej pory często patrzę na mojego Boga.To doświadczenie utwierdziło mnie wierze, że Bóg może wszystko uczynić co mu się spodoba byśmy tylko uwierzyli, że bardzo nas kocha..
Warto przeczytać:
Jan Paweł II na Placu Zwycięstwa przepowiada zwycięstwo Polski
Homilia Jana Pawła II:
Od Piotra, jak i od wszystkich apostołów Chrystus żądał, aby byli Jego „świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi” (Dz 1,8).
Czyż przeto nawiązując do tych Chrystusowych słów, nie wolno nam wnosić zarazem, że Polska stała się w naszych czasach ziemią szczególnie odpowiedzialnego świadectwa? Że właśnie stąd – z Warszawy, a także z Gniezna, z Jasnej Góry, z Krakowa, z całego tego historycznego szlaku, który tyle razy nawiedzałem w swoim życiu i który w tych dniach znów będę miał szczęście nawiedzić, że właśnie stąd ze szczególną pokorą, ale i ze szczególnym przekonaniem trzeba głosić Chrystusa? Że właśnie tu, na tej ziemi, na tym szlaku, trzeba stanąć, aby odczytać świadectwo Jego Krzyża i Jego Zmartwychwstania? Ale, umiłowani rodacy – jeśli przyjąć to wszystko, co w tej chwili ośmieliłem się wypowiedzieć – jakżeż ogromne z tego rodzą się zadania i zobowiązania! Czy do nich naprawdę dorastamy?
CAŁOŚĆ
Jeszcze jeden ZNAK z Nieba:
https://youtu.be/0PqW6zOM7PQ
Prawdziwa Twarz JEZUSA – utrwalona zarówno na Całunie Turyńskim jak i na Chuście z Manoppello:
Nałożenie na siebie dwóch obrazów: Oblicza z Manoppello i wizerunku na Całunie Turyńskim, potwierdza zgodność wszystkich proporcji, nawet ran.
Za: Dwa rzeczowe dowody Zmartwychwstania – ks. Mieczysław Piotrowski
Papież do kongresu USA: naród jest wielki, gdy broni wolności
◊ Dziś Franciszek żegna się z Waszyngtonem bardzo silnym akcentem, wydarzeniem, które przejdzie do historii. Po raz pierwszy w dziejach Biskup Rzymu przemawia do Kongresu Stanów Zjednoczonych. […] Franciszek przemawiał po angielsku.
„Jestem bardzo wdzięczny za zaproszenie, by zwrócić się do tego wspólnego posiedzenia Kongresu «kraju wolnego, ojczyzny dzielnych ludzi»”. Tymi słowami Papież Franciszek rozpoczął obszerne przemówienie skierowane do członków obydwu izb parlamentu USA. Już na początku przypomniał, że kongresmeni są „powołani do obrony i zachowania godności rodaków w ich niestrudzonym i wymagającym dążeniu do dobra wspólnego, bo to jest głównym celem wszelkiej polityki”. Zaznaczył, że wspólnota polityczna jest o tyle trwała, o ile stawia sobie za cel dążenie do zaspokojenia wspólnych potrzeb poprzez stymulowanie rozwoju wszystkich jej członków, zwłaszcza znajdujących się w sytuacji większej bezbronności czy zagrożenia.
Franciszek przypomniał tu postać Mojżesza, który jako patriarcha i prawodawca ludu Izraela symbolizuje potrzebę narodów, by zachować żywe poczucie jedności poprzez sprawiedliwe ustawodawstwo. Z drugiej strony prowadzi nas bezpośrednio do Boga, a tym samym do transcendentnej godności osoby.
Ojciec Święty podkreślił, że jego wizyta w Kongresie ma miejsce w czasie, gdy ludzie dobrej woli obchodzą rocznice kilku wielkich Amerykanów. Niezależnie od wielu różnic i ograniczeń, potrafili oni ciężką pracą i poświęceniem – niektórzy za cenę własnego życia – zbudować lepszą przyszłość. Ukształtowali też podstawowe wartości, które będą trwać wiecznie w duchu narodu amerykańskiego. Franciszek wspomniał tu cztery osoby: Abrahama Lincolna, Martina Luthera Kinga, Dorothy Day i Thomasa Mertona. Na nawiązaniu do tych postaci osnuł dalszą część swego wystąpienia.
Papież przypomniał, że w bieżącym roku przypada sto pięćdziesiąta rocznica zamachu na prezydenta Lincolna, strażnika wolności, który niestrudzenie pracował, aby „ten naród z pomocą Boga doczekał się odrodzenia idei wolności”. Budowanie swobodnej przyszłości wymaga umiłowania dobra wspólnego i współpracy w duchu pomocniczości i solidarności.
„Wszyscy dobrze zdajemy sobie sprawę i jesteśmy głęboko zatroskani niepokojącą sytuacją społeczno-polityczną w dzisiejszym świecie. Jest on coraz bardziej miejscem gwałtownych konfliktów, nienawiści i brutalnych zbrodni, popełnianych nawet w imię Boga i religii. Wiemy, że żadna religia nie jest wolna od form indywidualnych urojeń czy ekstremizmu ideologicznego. Oznacza to, że musimy być szczególnie uważni na wszelki fundamentalizm, czy to religijny, czy też innego rodzaju. Konieczna jest delikatna równowaga, by zwalczać przemoc popełnianą w imię religii, ideologii czy systemu gospodarczego, chroniąc równocześnie wolność religijną, intelektualną i swobody indywidualne. Ale jest też inna pokusa, której musimy się szczególnie wystrzegać: upraszczający redukcjonizm, który widzi tylko dobro lub zło, czy, jeśli wolicie, sprawiedliwych i grzeszników. Współczesny świat z jego otwartymi ranami, które naznaczają tak wielu naszych braci i sióstr, wymaga od nas przeciwstawiania się wszelkim formom polaryzacji, które dzieliłyby go na te dwa obozy. Wiemy, że próbując się uwolnić od wroga zewnątrz możemy ulec pokusie, aby umacniać wroga wewnątrz. Naśladowanie nienawiści i przemocy tyranów i morderców jest najlepszym sposobem, aby zająć ich miejsce. To jako naród odrzucacie” – powiedział Papież.
Franciszek podkreślił, że na tego typu zjawiska musimy dać odpowiedź nadziei i uzdrowienia, pokoju i sprawiedliwości. Wymaga to od nas odwagi i inteligencji, aby rozwiązać wiele dzisiejszych kryzysów geopolitycznych i ekonomicznych. Nawet w krajach rozwiniętych zbyt widoczne są skutki niesprawiedliwych struktur i działań. Nasze wysiłki powinny mieć na celu przywrócenie nadziei, naprawienie krzywd, dochowanie zobowiązań, a tym samym promowanie dobrobytu jednostek i narodów.
Ojciec Święty wspomniał, że trzeba dzielić się posiadanymi zasobami i talentami oraz wzajemnie się wspierać, z poszanowaniem naszych różnic i przekonań sumienia. W tej perspektywie powinien być słyszalny głos wiary.
„W tym kraju różne wyznania religijne w znacznym stopniu przyczyniły się do budowania i umocnienia społeczeństwa. Ważne, aby dzisiaj, podobnie, jak w przeszłości, głos wiary nadal był słyszany, bo jest to głos braterstwa i miłości, który stara się wydobyć z każdej osoby i każdego społeczeństwa to, co najlepsze. Taka współpraca jest potężnym zasobem w walce o wyeliminowanie nowych globalnych form niewolnictwa, zrodzonych z poważnych przejawów niesprawiedliwości, które można pokonać tylko dzięki nowej polityce i nowym formom społecznego konsensusu” – powiedział Papież.
Franciszek dodał, że polityka jest „wyrazem pilnej potrzeby współistnienia, aby wspólnie zbudować jedno z największych dóbr wspólnych: dobro wspólnoty, która poświęca interesy partykularne, aby w sprawiedliwości i pokoju dzielić się swymi dobrami, interesami, swoim życiem społecznym” – powiedział Papież. Myśl ta odnosiła się do drugiej wymienionej przez niego postaci, Martina Luthera Kinga. Ojciec Święty przypomniał o marszu jaki ten czarnoskóry pastor poprowadził przed pięćdziesięciu laty z Selmy do Montgomery w ramach kampanii mającej na celu spełnienie jego „marzenia”, by zapewnić Afroamerykanom pełne prawa obywatelskie i polityczne. Franciszek wskazał, że to marzenie wciąż inspiruje, a właśnie na tę ziemię przybyły w minionych wiekach miliony ludzi, usiłując zrealizować marzenia o budowaniu swej przyszłości w wolności. „My, mieszkańcy tego kontynentu, nie boimy się cudzoziemców, ponieważ większość z nas kiedyś była cudzoziemcami. Mówię to do was jako syn imigrantów, wiedząc, że wielu z was jest również potomkami imigrantów” – powiedział Papież i nawiązał do tak aktualnego w tej chwili na świecie problemu uchodźców.
„Nasz świat stoi w obliczu kryzysu uchodźców, na skalę niespotykaną od II wojny światowej. To stawia przed nami wielkie wyzwania i wiele trudnych decyzji. Także na tym kontynencie tysiące osób doprowadzonych jest do tego, że wyruszają na północ w poszukiwaniu lepszego życia dla siebie i swoich bliskich, w poszukiwaniu większych możliwości. Czyż nie tego pragniemy dla naszych dzieci? Nie możemy być zaskoczeni ich liczbą, ale raczej winniśmy ich postrzegać jako osoby, widząc ich twarze i słuchając ich opowieści, starając się odpowiedzieć najlepiej jak możemy na ich sytuację. Odpowiedzieć w sposób, który jest zawsze humanitarny, sprawiedliwy i braterski. Musimy unikać powszechnej dziś pokusy odrzucania wszystkiego, co uciążliwe” – powiedział Papież.
W tym miejscu Ojciec Święty przypomniał złotą zasadę, którą winniśmy zastosować w odniesieniu to potrzebujących.
„Traktujmy innych z tą samą miłością i współczuciem, z jakimi sami chcemy być traktowani. Starajmy się dla innych o te same możliwości, o jakie staramy się dla siebie. Pomóżmy innym rozwijać się, tak jak sami chcielibyśmy być wspomagani. Jednym słowem, jeśli chcemy bezpieczeństwa, dajmy bezpieczeństwo; jeśli chcemy życia, dawajmy życie; jeśli chcemy szans, zapewniajmy szanse innym. Miara, jaką stosujemy wobec innych, będzie tą samą, jaką czas zastosuje do nas. Złota zasada przypomina nam również o naszej odpowiedzialności za ochronę i obronę życia ludzkiego na każdym etapie jego rozwoju” – powiedział Papież, a jego słowa spotkały się z ogromnymi brawami.
Franciszek podkreślił, że od początku jego posługi kierowało nim przekonanie, by opowiedzieć się na różnych szczeblach za zniesieniem kary śmierci na całym świecie. „Jestem przekonany, że ten sposób jest najlepszy, ponieważ każde życie jest święte, każdy człowiek jest obdarzony niezbywalną godnością, a społeczeństwo może jedynie skorzystać na rehabilitacji osób skazanych za przestępstwa” – dodał Papież.
Trzecią postacią wspomnianą przez Ojca Świętego w amerykańskim Kongresie była Służebnica Boża Dorothy Day, która założyła Ruch Robotników Katolickich. Jej działalność społeczna, umiłowanie sprawiedliwości i sprawy uciśnionych inspirowane były Ewangelią, jej wiarą i przykładem świętych. Patrząc na jej przykład Franciszek wskazał, że w czasach kryzysu i trudności gospodarczych nie wolno zatracić ducha globalnej solidarności. Jednocześnie trzeba szczególnie pamiętać o tych wszystkich ludziach wokół nas, którzy są uwięzieni w zamkniętym kręgu ubóstwa. Także oni potrzebują nadziei.
Papież wspomniał także o problemach ekologicznych. Idąc za wskazaniami z encykliki Laudato si’ przypomniał o zawartym tam wezwaniu do odważnego i odpowiedzialnego wysiłku «zmiany naszego kursu» (tamże, 61), oraz do zapobieżenia najpoważniejszym skutkom degradacji środowiska naturalnego, spowodowanym przez działalność człowieka. Wskazał, że ważną rolę do odegrania mają w tej dziedzinie Stany Zjednoczone i ich Kongres. „Nadszedł czas odważnych działań i strategii, mających na celu wdrażanie «kultury troski» (tamże, 231) i «zintegrowanego podejścia do walki z ubóstwem, aby przywrócić godność wykluczonym i jednocześnie zatroszczyć się o naturę» (tamże, 139)” – przypomniał Papież.
Czwarta wspomniana przez Franciszka osoba to mnich trapista Thomas Merton, który zdaniem Ojca Świętego jest nadal dla wielu ludzi źródłem duchowej inspiracji i przewodnikiem. Ta postać pozwoliła Papieżowi nawiązać do kwestii dialogu, pojednania i pokoju. Jego słowa wybrzmiały szczególnie mocno w kontekście zakończonej wizyty na Kubie. „Gdy kraje, które były w konflikcie, podejmują drogę dialogu, dialogu, który mógł zostać przerwany z najbardziej uzasadnionych powodów, dla wszystkich otwierają się nowe możliwości. Wymagało to i nadal wymaga odwagi i śmiałości, które są czymś innym niż nieodpowiedzialność” – powiedział Papież.
„Służenie sprawie dialogu i pokoju oznacza również autentyczne zdeterminowanie, aby zminimalizować ,a w dłuższej perspektywie położyć kres wielu konfliktom zbrojnym na całym świecie. Musimy tutaj zadać sobie pytanie: dlaczego sprzedaje się śmiercionośną broń tym, którzy planują wyrządzić niewypowiedziane cierpienia jednostkom i społeczeństwu? Niestety, jak wszyscy wiemy, odpowiedź brzmi po prostu: dla pieniędzy – pieniędzy, które przesiąknięte są krwią, często niewinną krwią. W obliczu tego haniebnego i karygodnego milczenia naszym obowiązkiem jest zmierzenie się z tym problemem i powstrzymanie handlu bronią” – powiedział Papież.
Papież zaznaczył, że wspomniani trzej synowie i córka amerykańskiej ziemi, to cztery osobistości i cztery marzenia: Lincoln to wolność; Martin Luther King to wolność w pluralizmie i odrzuceniu wykluczenia; Dorothy Day to sprawiedliwość społeczna i prawa osób; a Tomasz Merton to zdolność do dialogu i otwartość na Boga.
W przemówieniu nie mogło zabraknąć również odniesień do rodziny, która, jak zaznaczył Papież, jest podczas tej wizyty stale powracającym tematem. Chodzi oczywiści o udział Franciszka w Światowym Spotkaniu Rodzin w Filadelfii. „Nie mogę ukryć mego niepokoju o rodzinę, która jest zagrożona, być może jak nigdy wcześniej, od wewnątrz i z zewnątrz. Kwestionowane są podstawowe relacje, a także same podstawy małżeństwa i rodziny. Mogę tylko podkreślić znaczenie, a przede wszystkim, bogactwo i piękno życia rodzinnego. Jak istotną rolę odegrała rodzina w budowaniu tego kraju! Jakże godna jest nadal naszego wsparcia i zachęty!” – powiedział Papież
„W szczególności chciałbym zwrócić uwagę na tych członków rodziny, którzy są najbardziej narażeni – na młodych. Dla wielu z nich jaśnieje przyszłość wypełniona niezliczonymi możliwościami, ale wielu innych zdaje się zdezorientowanych i pozbawionych celu, uwięzionych w beznadziejnym labiryncie przemocy, wykorzystywania i rozpaczy. Ich problemy są naszymi problemami. Nie możemy ich uniknąć. Musimy razem zmierzyć się z nimi, rozmawiać o nich i poszukiwać skutecznych rozwiązań, a nie ugrząźć w dyskusjach. Narażając się na zbytnie uproszczenie możemy powiedzieć, że żyjemy w kulturze, która wywiera na ludzi młodych presję, by nie zakładali rodziny ze względu na brak perspektyw na przyszłość. Jednak ta sama kultura proponuje innym tak wiele opcji, że również oni są odwodzeni od założenia rodziny” – powiedział Papież.
Podsumowując swoje wystąpienie przed amerykańskim Kongresem Franciszek ponownie odwołał się do czterech wymienionych wcześniej wielkich postaci.
„Naród może być uznany za wielki, kiedy broni wolności, podobnie jak czynił to Lincoln; kiedy krzewi kulturę, która pozwala ludziom «marzyć» o pełnych prawach dla wszystkich swoich braci i sióstr, jak starał się to czynić Martin Luther King; kiedy dąży do sprawiedliwości i stara się o sprawy uciśnionych, jak czyniła to Dorothy Day swoim niestrudzonym działaniem, będącym owocem wiary, która staje się dialogiem i sieje pokój w kontemplacyjnym stylu Tomasza Mertona” – powiedział Franciszek.
Kongresmani wielokrotnie, już po pierwszym zdaniu, przerywali Papieżowi oklaskami. Choć nie zawsze byli jednomyślni. Kiedy Papież apelował o zniesienie kary śmierci czy wzywał do zaangażowania w ochronę środowiska, owacje ograniczały się tylko do lewej strony zgromadzenia. Kiedy z kolei Franciszek uczynił delikatną aluzję do niedawnej legalizacji tzw. małżeństw homoseksualnych, oklaskiwała go prawa strona. Na zakończenie przemówienia klaskali jednak wszyscy.
Franciszek postanowił też zwrócić się do ogromnego tłumu ludzi, którzy zgromadzili się pod Kapitolem. Papież pozdrowił ich z balkonu Kongresu. Żartując stwierdził, że widzi przed sobą najważniejsze osobistości, mianowicie dzieci. Papież pomodlił się za przybyłych i udzielił błogosławieństwa. Poprosił też o modlitwę we własnej intencji. „A jeśli są tu niewierzący lub jeśli ktoś nie może się modlić, niech mi przynajmniej dobrze życzy” – powiedział Franciszek.
Z Kongresu Papież odjechał do kościoła św. Patryka na spotkanie z bezdomnymi.
K. Bronk, Stany Zjednoczone, lg/ rv
