Krzysztof OSUCH, SJ – Szukać i znajdować Boga we wszystkim

Eliasz poszedł na pustynię na odległość jednego dnia drogi. Przyszedłszy, usiadł pod jednym z janowców i pragnąc umrzeć, rzekł: Wielki już czas, o Panie! Odbierz mi życie, bo nie jestem lepszy od moich przodków. Po czym położył się tam i zasnął. A oto anioł, trącając go, powiedział mu: Wstań, jedz! Eliasz spojrzał, a oto przy jego głowie podpłomyk i dzban z wodą. Zjadł więc i wypił, i znów się położył. Powtórnie anioł Pański wrócił i trącając go, powiedział: Wstań, jedz, bo przed tobą długa droga. Powstawszy zatem, zjadł i wypił. Następnie mocą tego pożywienia szedł czterdzieści dni i czterdzieści nocy aż do Bożej góry Horeb (1 Krl 19,4-8).

„Dzisiejsze pierwsze czytanie pokazuje Bożego człowieka, który się poddał i załamał. Eliasz, prorok, który zapałał gorliwością o przestrzeganie Bożego prawa, musiał uciekać przed gniewem zdeprawowanej władczyni. Teraz, na pustyni wydaje mu się, że podzieli los wielu swoich rodaków, którzy nie zdołali ocalić swojego życia” (ks. Mir. Matuszny).

– Tak, być może daleko nam do wielkiego proroka Eliasza, niemniej w Historii Zbawienia, utrwalonej w Biblii, wszystko jest dla nas – dla pożytku duchowego nas wszystkich. Najbardziej wspólne wszystkim wierzącym Starego i Nowego Testamentu jest to, że jesteśmy w drodze. W drodze do Ziemi Obiecanej – do Życia wiecznego w Domu Ojca. Wszyscy pielgrzymujemy. Nasze drogi są niepowtarzalne, a jednocześnie mają wiele wspólnego! Właśnie to, co jest wspólne i zarazem „paradygmatyczne” (niejako wzorcowe) w „kawałku” pustynnej drogi Eliasza podejmujemy dzisiaj (19 Niedziela zwykła), kiedy tysiące pielgrzymują np. na Jasną Górę, w wszyscy inni – w gorących dniach sierpnia – też pokonują kolejny etap drogi do pełni Życia w Bogu, w Niebie! W naszej drodze do Domu Ojca bywa nieraz naprawdę bardzo trudno. Zielona łąka i piękne krajobrazy znikają, a pod stopami i wokół widać jedynie piasek. Doświadczamy zmęczenia i wyczerpania. Zda się czasem, że wyczerpały się dla nas już ostatnie zapasy (duchowego) chleba i wody.  

Przyjrzyjmy się nieco Eliaszowi. Po niewątpliwych sukcesach w odważnej walce z bożkami i ich sługami (por. 1 Krl 18) doświadcza ostrego prześladowania ze strony Izebel. „Kiedy Achab opowiedział Izebeli wszystko, co Eliasz uczynił, i jak pozabijał mieczem proroków, wtedy Izebel wysłała do Eliasza posłańca, aby powiedział: Chociaż ty jesteś Eliasz, to jednak ja jestem Izebel! Niech to sprawią bogowie i tamto dorzucą, jeśli nie postąpię jutro z twoim życiem, jak się stało z życiem każdego z nich” (1 Krl 19, 1-2). Co na to dzielny Eliasz? Czytamy: „Wtedy <Eliasz> zląkłszy się, powstał i ratując się ucieczką, przyszedł do Beer-Szeby w Judzie i tam zostawił swego sługę, a sam na odległość jednego dnia drogi poszedł na pustynię”. Co działo się potem, na pustyni, dowiadujemy się z pierwszego czytania. – Prześladowany i śmiertelnie zagrożony Eliasz, czuje się bezbronny i opuszczony. Ma dość życia i swojej misji od Boga otrzymanej! Całkiem zrezygnowany nie przestaje jednak dialogować ze swym Panem. Nawet waży się podpowiedzieć Mu … najwłaściwsze rozwiązanie i wyjście z trudnej sytuacji: „Wielki już czas, o Panie! Odbierz mi życie”!

Okazuje się, że Bóg jest wciąż obecny i bliski. Widzi. Działa i pomaga! Znajduje dla Eliasza inne i lepsze rozwiązanie: „anioł, trącając go, powiedział mu: Wstań, jedz!”. Boże polecenie zostało z mocą i życzliwością powtórzone: „Powtórnie anioł Pański wrócił i trącając go, powiedział: Wstań, jedz, bo przed tobą długa droga”. Eliasz usłuchał anioła. Mocą pokarmu i napoju (zapowiadającego dyskretnie ten Pokarm i Napój, który da Jezus Chrystus) da radę wędrować „czterdzieści dni i czterdzieści nocy aż do Bożej góry Horeb”. Tam przeżyje wielkie Boże Objawienie. Wykona jeszcze niejedno zlecone mu zadanie…

Święty Ignacy każe z medytacji słowa Bożego i kontemplacji biblijnych postaci wyciągać zawsze jakiś pożytek duchowy. Najlepiej gdy czynimy to sami, biorąc Słowo Boże na „zęby mądrości”… Prawdopodobnie już świata nam wiele (choćby jedno drugie) pouczeń i wskazań dla naszej drogi wiary, której kresem będzie przejście przez próg śmierci do Życia. Na pewno wybije godzina przejścia przez próg. Jezus Chrystus pomoże go nam ufnie (a może i radośnie) przekroczyć.

• Na razie, jak długo jesteśmy w (za)danej nam drodze z Nim i za Nim do Ojca, w każdym położeniu szukajmy pożywnego pokarmu i napoju. Bóg gotów jest posłać do nas – w Kościele – niejednego anioła, by postawił nam przy „głowie podpłomyk i dzban z wodą”. Szukajmy i prośmy o prawdziwy pokarm Słowa Bożego i Eucharystii.
• Nie szukajmy byle jakich stymulatorów energetyzujących. Jest ich w dzisiejszej cywilizacji bez liku… One też tak naprawdę oszukują głód ducha i nie dają siły do (za)danej drogi. Gorzej, zbijają z tropu. Tumanią, dezorientują. Przesłaniają Cel naszej drogi przez ziemię i historię. – Myślę, że jest się nad czym (samo krytycznie) zastanowić i nauczyć się paru dobrych rzeczy od Eliasza.

Od św. Pawła w drugim czytaniu (Ef 4,30-5,2) także:

„Nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego, którym zostaliście opieczętowani na dzień odkupienia. Niech zniknie spośród was wszelka gorycz, uniesienie, gniew, wrzaskliwość, znieważenie – wraz z wszelką złością. Bądźcie dla siebie nawzajem dobrzy i miłosierni! Przebaczajcie sobie, tak jak i Bóg nam przebaczył w Chrystusie. Bądźcie więc naśladowcami Boga, jako dzieci umiłowane, i postępujcie drogą miłości, bo i Chrystus was umiłował i samego siebie wydał za nas w ofierze i dani na wdzięczną wonność Bogu”.

A niedzielna Eucharystia niech będzie czymś dużo bardziej pożywnym niż podpłomyk i woda podstawione Eliaszowi przez anioła. I „mędrkując” nie bawmy się razem z ówczesnymi Żydami w szemranie… (Na ile nam czas pozwoli) bierzmy sobie do serca głębie znaczeń ukrytych (i objawionych) w poniższych słowach naszego Pana i Zbawiciela:

„Żydzi szemrali przeciwko Niemu, dlatego że powiedział: Jam jest chleb, który z nieba zstąpił. I mówili: Czyż to nie jest Jezus, syn Józefa, którego ojca i matkę my znamy? Jakżeż może On teraz mówić: Z nieba zstąpiłem. Jezus rzekł im w odpowiedzi: Nie szemrajcie między sobą! Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który Mnie posłał; Ja zaś wskrzeszę go w dniu ostatecznym. Napisane jest u Proroków: Oni wszyscy będą uczniami Boga. Każdy, kto od Ojca usłyszał i nauczył się, przyjdzie do Mnie. Nie znaczy to, aby ktokolwiek widział Ojca; jedynie Ten, który jest od Boga, widział Ojca. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto /we Mnie/ wierzy, ma życie wieczne. Jam jest chleb życia. Ojcowie wasi jedli mannę na pustyni i pomarli. To jest chleb, który z nieba zstępuje: kto go spożywa, nie umrze. Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za życie świata” (J 6,41-51).