Krzysztof OSUCH, SJ – Szukać i znajdować Boga we wszystkim

Zapraszam do rozważenia mojej krótkiej homilii na Niedzielę V. C po Wielkanocy.

Życiowa dezorientacja zdarza się nam nierzadko. I nie chodzi o zagubienie w dużym mieście czy lesie. Dziś GPS szybko przywróci orientację w terenie. Poważna dezorientacja natomiast łatwo wdziera się w nasz świat wewnętrzny – serce, rozum i wolę, które przestają jasno widzieć i wiedzieć, skąd wyszliśmy, dokąd podążamy i jak mamy postępować. Od zewnątrz i z wnętrza atakują nas zaborcze pragnienia i pożądania. Tylko jeden krok dzieli nas od uczynienia zła, popadnięcia w grzech, który cieniem i ciężarem kładzie się na sprawcy i otoczeniu. Te mroczne „zjawiska” występują nawet w bezpośrednim otoczeniu Jezusa. Mistrz, żegnając się z uczniami w Wieczerniku, rozkoszuje się chwałą Ojca i swoją; emanuje Boską Miłością – nieskończoną, czułą, służebną i pokorną; swoim spojrzeniem ogarnia całe dzieje rodzącego się Kościoła… I oto z ludzkich serc wypełza zło – zdrada Judasza, zaparcie się Piotra, a wnet ruszy cała lawina nieprawości, która miażdżąco zwali się na Pana w Jego męce!

Co można tej mrocznej rzeczywistości przeciwstawić? Niewzruszoną pewność, że Jezus Chrystus jest zwycięzcą i zbawicielem. On jednoznacznie rozprawił się z naszymi śmiertelnymi wrogami: z przytłaczającym poczuciem winy z powodu grzechów, z szatanem, kłamcą i zabójcą od początku, oraz ze śmiercią! Miłość gorejąca w Sercu Zbawiciela jest naprawdę wszechmocna! I jednego pragnie On dla nas najgoręcej: byśmy tę Jego Miłość kontemplowali, do niej wszystko odnosili i w niej zanurzali. Miłość Jezusa – objawiająca miłość Ojca do nas – winna się stać domem, w którym możemy mieszkać pełni pokoju i radości; najpierw w ulotnym czasie ziemskiej wędrówki, a wnet w „Jeruzalem Nowym”, „zstępującym z nieba od Boga, przystrojonym jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swego męża”. Opiłki żelaza, poddając się sile dwóch biegunów magnesu, w momencie harmonijnie się układają. Magnes Boskiej Miłości jest nieskończenie potężniejszy! Trzeba się tylko do niego codziennie, wiernie i metodycznie zbliżać, a pierzchać będą demony, marne oferty bezbożnego świata, a także poczucie dezorientacji, bezład myślenia i nękające wewnętrzne konflikty, sprzeczne dążenia…

Dbajmy zatem o doskonalenie sztuki życia z Miłości Boga do wszystkich stworzeń, zwłaszcza do człowieka. Z modlitwy i Eucharystii czyńmy miejsce przyjmowania Miłości Ojca, Syna i Ducha Świętego. Uwewnętrzniajmy ją i pochłaniajmy, jak prorok: „Ilekroć otrzymywałem Twoje słowa, chłonąłem je, a Twoje słowo stawało się dla mnie rozkoszą i radością serca mego” (Jr 15, 16). Pełnym treści Słowem Ojca do nas jest Jezus Chrystus! W Nim są skarby nieprzebrane. Także miłość, którą możemy obdarowywać naszych bliźnich! „Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie”. Właśnie tak jak Chrystus nas umiłował! Ta Jego miłość do nas nie jest jedynie przykładem czy zachętą, ale jest przede wszystkim Źródłem.

O. Krzysztof Osuch, jezuita

Ps. Niedziela i… ja dziękujemy za lajki! 2022-05-11 09:06Niedziela Ogólnopolska 20/2022, str. IV

Czytania na V N po Wielkanocy:

1. czytanie (Dz 14, 5-18)

Działalność Pawła i Barnaby w Likaonii

Czytanie z Dziejów Apostolskich

Gdy Paweł i Barnaba dowiedzieli się w Ikonium, że poganie i Żydzi wraz ze swymi władzami zamierzają ich znieważyć i ukamienować, uciekli do miast Likaonii: do Listry i Derbe oraz w ich okolice i tam głosili Ewangelię.

W Listrze mieszkał pewien człowiek o bezwładnych nogach, kaleka od urodzenia, który nigdy nie chodził. Słuchał on przemówienia Pawła; ten spojrzał na niego uważnie i widząc, że ma wiarę potrzebną do uzdrowienia, zawołał głośno: «Stań prosto na nogach!» A on zerwał się i zaczął chodzić.

Na widok tego, co uczynił Paweł, tłumy zaczęły wołać po likaońsku: «Bogowie przybrali postać ludzi i zstąpili do nas!» Barnabę nazywali Zeusem, a Pawła Hermesem, gdyż głównie on przemawiał. A kapłan Zeusa, którego świątynia była przed miastem, przywiódł przed bramę woły oraz przyniósł wieńce i chciał razem z tłumem złożyć ofiarę.

Na wieść o tym apostołowie Barnaba i Paweł rozdarli szaty i rzucili się w tłum, krzycząc: «Ludzie, co wy robicie! My także jesteśmy ludźmi, podobnie jak wy podlegamy cierpieniom. Nauczamy was, abyście odwrócili się od tych marności do Boga żywego, który stworzył niebo i ziemię, i morze, i wszystko, co w nich się znajduje. Pozwolił On w dawnych czasach, aby każdy naród chodził własnymi drogami, ale nie przestawał dawać o sobie świadectwa, czyniąc dobrze. Zsyłał wam deszcz z nieba i urodzajne lata, karmił was i radością napełniał wasze serca».

Tymi słowami ledwie powstrzymali tłumy od złożenia im ofiary.

Psalm (Ps 115 (113B), 1-2. 3-4. 15-16 (R.: por. 1))

Nie nam daj chwałę, lecz Twemu imieniu
Albo: Alleluja

Nie nam, Panie, nie nam, lecz Twemu imieniu daj chwałę *
za łaskę i wierność Twoją.
Dlaczego mają pytać poganie: *
«Gdzie się ich Bóg znajduje?»

Nie nam daj chwałę, lecz Twemu imieniu
Albo: Alleluja

Nasz Bóg jest w niebie, *
czyni wszystko, co zechce.
Ich bożki są ze srebra i złota, *
dzieła rąk ludzkich.

Nie nam daj chwałę, lecz Twemu imieniu
Albo: Alleluja

Błogosławieni jesteście przez Pana, *
który stworzył niebo i ziemię.
Niebo jest niebem Pana, *
ziemię zaś dał synom ludzkim.

Nie nam daj chwałę, lecz Twemu imieniu
Albo: Alleluja

Aklamacja (Por. J 14, 26)

Alleluja, alleluja, alleluja

Duch Święty was wszystkiego nauczy;
przypomni wam wszystko, co wam powiedziałem.

Alleluja, alleluja, alleluja

Ewangelia (J 14, 21-26)

Duch Święty nauczy was wszystkiego

Słowa Ewangelii według Świętego Jana

Jezus powiedział do swoich uczniów:

«Kto ma przykazania moje i je zachowuje, ten Mnie miłuje. Kto zaś Mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego, a również Ja będę go miłował i objawię mu siebie».

Rzekł do Niego Juda, ale nie Iskariota: «Panie, cóż się stało, że nam się masz objawić, a nie światu?»

W odpowiedzi rzekł do niego Jezus: «Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego, i mieszkanie u niego uczynimy. Kto nie miłuje Mnie, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca.

To wam powiedziałem, przebywając wśród was. A Paraklet, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem».

Link do portalu NIEDZIELA: https://www.niedziela.pl/…/Milosc-%E2%80%93-radosc-i…