Krzysztof OSUCH, SJ – Szukać i znajdować Boga we wszystkim

• „W życiu nie ma takiej chwili, abyśmy nie mieli wszystkiego, co potrzebne, aby czuć się SZCZĘŚLIWYMI. Jeśli jesteś nieszczęśliwy, to dlatego, że cały czas my­ślisz raczej o tym, czego nie masz, zamiast koncentrować się na tym, co masz w danej chwili”.

Czy jesteśmy szczęśliwi?

„W życiu nie ma takiej chwili, abyśmy nie mieli wszystkiego, co potrzebne, aby czuć się szczęśliwymi. […]. Jeśli jesteś nieszczęśliwy, to dlatego, że cały czas my­ślisz raczej o tym, czego nie masz, zamiast koncentrować się na tym, co masz w danej chwili”.

Anthony de Mello SJ, którego myśl przytoczyłem, ma dar prowokowania do głębszego zastanowienia się nad życiem i wiarą. Czasem, to prawda, bywał kontrowersyjny, ale przytoczona myśl jest w pełni słuszna. Podejmijmy ją zatem i spróbujmy się zgodzić na takie stwierdzenie:

• kto rozumie bezmiar daru uczynionego nam przez Boga w Jezusie Chrystusie, ten czuje się szczęśliwy i zasadnie twierdzi, że właściwie ma wszystkie dane, by uznać siebie za człowieka szczęśliwego.

• A jeśli ktoś – raz już zrozumiawszy wielkość Daru – utracił poczucie szczęścia, to znaczy tylko tyle, że winien co prędzej powrócić do skoncentrowania się na Pełni Dobra, a nie na doraźnych brakach i przejściowych przeciwnościach losu.

Owocne skupianie uwagi na Boskich obdarowaniach jest sztuką, i to niewątpliwie najznakomitszą. Należy ją cenić, pielęgnować i doskonalić. Nasze chrześcijańskie święta, np. Boże Narodzenie, stanowią dobrą sposobność, by ćwiczyć się  właśnie we wnikaniu w wielkie Dobro, jakim jest Wcielony Boży Syn. Dobro tak bezcenne ma moc uczynić nas rado­snymi i szczęśliwymi.

To przypomniawszy, śmielej pytam: czy jesteśmy (dość) radośni i (dość) szczęśliwi?

My jak „Betlejem najmniejsze”

A ty, Betlejem Efrata, najmniejsze jesteś wśród plemion judzkich! Z ciebie mi wyjdzie Ten, który bę­dzie władał w Izraelu, a pochodzenie Jego od początku, od dni wieczności (Mi 5,1-4a).

Rzecz pierwsza to wielkie zdumienie z powodu kontrastu: oto z najmniejszego Betlejem wyjdzie Ktoś taki: a pochodzenie Jego od początku, od dni wieczności. I od razu to przeczucie: czy nie jest tak, że w tym proroctwie (już spełnionym) wszyscy się jakoś odnajdujemy? I czujemy się zachęceni, by z wielką nadzieją i jak najszerzej otworzyć serce Bogu, który gorąco pragnie obdarowywać i uszczęśliwiać właśnie to, „co” małe, najmniejsze.

Prorok (a i całe Boże Objawienie) ujawnia prawo, którym kieruje się Bóg w odniesieniu do tego, „co” małe, najmniejsze, kruche, zda się ostatnie, poni­żone.

Rzeczywiście, Boże działanie i moc objawia się „przede wszystkim tam, gdzie jest coś najmniejszego, najsłabszego, gdzie ktoś jest marginalizowany, ode­pchnięty, wzgardzony. Ludzka niemoc jest najżyźniejszą glebą dla rozkwitu Bożej mocy. […] Bóg upodobał sobie to, co słabe, nędzne, ubogie, co jest bez znaczenia, co ludzie omijają i lekceważą. Czy i my nie powinniśmy właśnie na to zwracać bacz­niejszą uwagę?” (J. Poznański SJ).

Warto sobie ten Boży sposób działania dobrze zakodować. Dlaczego? – Bo my wszyscy (czy są tu wyjątki?) czujemy się w głębi duszy takim Betlejem, które jest „najmniejsze”. Zdani na samych siebie jesteśmy na­prawdę bardzo maleńcy. W jakimś momencie życia zdajemy sobie sprawę z tego, że „reszta życia” nie przyniesie nam nie wiadomo jakich (jeszcze) wielkich rzeczy i dokonań…

• To jasne, przybywa nam lat. A z nimi przybywa dolegliwości, słabości i ograni­czeń. Powoli i niepostrzeżenie, wszyscy bez wyjątku, dobijamy do granic naszych życiowych możliwości…
• Owszem, zależnie od wieku i innych okoliczności, jeszcze pewno niejedno osiągniemy. Nabędziemy trochę rzeczy. Uczynimy mniej czy więcej dobra. I to dobrze. Ale w końcu czym jest to wszystko? Czym się to okaże, jeśli nie garstką piasku czy popiołu?
• Rwąca rzeka czasu zdaje się bezlitośnie unieważniać wszystko. Fakt przemijania wszystkiego i wszystkich przekonuje nas, że jesteśmy słabi, krusi i „tacy maleńcy” (na łupinie z orzecha stoimy – por. K. K Baczyński).

Czy te stwierdzenia mają nas zasmucić i przybić? Owszem, te gorzkie obserwacje egzystencjalne mogłyby nas mocno przybić. Ale nie powinny! A powód jest ten,

• że Wielki Bóg (przedziwnie i) z wielkim upodobaniem odnosi się do naszej małości i kruchości. Bóg najwyraźniej pragnie wypełnić naszą nędzę Sobą. Bóg gorąco pragnie Sobą Samym wypełnić nasze bezbrzeżne ubóstwo!
• Traktuje nas – wszystkich razem i każdego z osobna – jak potraktował owo „najmniej­sze Betlejem”, zaszczycone narodzinami Syna Bożego.

Przestroga i zachęty

Doświadczając radykalnego ubóstwa i boleśnie odczuwając naszą nędzę, bardzo zważajmy na to, by nie zapuszczać się w ślepe zaułki namiętnego bogacenia się: rzeczami, sukcesami, karierą taką czy inną i czymkolwiek innym (poza samym Bo­giem!). Także szeroką paletą intensywnych doznań i przyjemności – nie!

• Winniśmy raczej zdecydowanie i całym sercem zwracać się do samego Boga, bo to On sam gorąco pragnie ubogacić nasze ubóstwo Swoim Bóstwem (jest tu nieprzypadkowa gra słów: u-bóstwo i Bóstwo).
• Swój łaskawy Zamysł Bóg odsłania nam najwyraźniej wtedy, gdy daje nam swego Syna, a On rodzi się – dla nas i w nas!

Wchodźmy więc zdecydowanie na drogę życia duchowego. Podążajmy z żelazną kon­sekwencją drogą wiary. Módlmy się, jak radzi św. Paweł, nieustannie (por. 1 Tes 5, 17). Pielęgnujmy intymną więź miłości z naszym Panem i Zbawicielem – Jezusem Chrystusem.

• Naśladujmy w tym Maryję – wzór najwspanialszy! Jest Ona niedościgła, ale zarazem bardzo bliska, bo jest jedną z nas.
• Naśladujmy też wielkich Polaków – błogosławionego ks. Jerzego Popiełuszkę i świętego Jana Pawła II (…); po życiu pełnym heroicznego poświęcenia okazuje się ich wielkość! Oni też, jak Maryja, uwierzyli słowom Boga. Cali oddali się wielkiej Wizji Zbawienia. Uwierzyli i zawierzyli Bogu, który pochyla się nad każdym człowiekiem, pragnąc uczynić go szczęśliwym.

Uwierzyć Bogu! – jest to rzeczywistość wielka i wspaniała. A także niezwykle obiecująca dla każdej i każdego z nas. Oto nasz Stwórca i Ojciec objawia się jako Najwspa­nialszy Rozmówca.

• Nikt tak jak On nie potrafi z nami rozmawiać. Tylko On i Jego Syn potrafią nas tak bardzo dowartościować. Wynieść wysoko. Uspokoić. Ukoić. Uci­szyć wszelkie niepokoje. Zabrać wszystkie lęki.

Z radością i nadzieją wchodźmy, po czasie adwentowego oczekiwania, w świę­towanie Narodzin Syna Bożego pośród nas. To Wydarzenie znaczy bardzo wiele. Nie unieważnią go żadne potęgi na niebie i na ziemi.

W pochodzie wiary

Wiele minionych pokoleń umiało docenić świętą Noc Bożego Narodzenia. Nasi przodkowie rozpoznali w tej świętej Nocy przełom czasów i początek nowej epoki w ludzkich dziejach. Nie mieli co do tego wątpliwości, widząc w Bożym Narodzeniu erupcję Boskiej Miłości.

• Tę Miłość najpełniej odczuła i przyjęła młodziutka Matka Jezusa, Maryja, a także święty Józef. A zaraz po nich, rzecz to znamienna, prości pasterze. Ale także Mędrcy ze Wschodu.
• Wiele pokoleń Polaków i Europejczyków budowało wspaniałe kościoły i katedry, by wyrazić i uwiecznić swoje olśnienie Miłością Emanuela – „Boga pośród nas”.
• My też mamy tę łaskę i to szczęście, by wierzyć Miłości Boga i dać się ogarniać blaskiem Betlejemskiej Nocy. My – podobni „najmniejszemu Betlejem”.

Włączajmy się zatem coraz bardziej świadomie (przez ileś jeszcze danych nam lat życia z wiary) w wielki pochód ludzi wprawdzie bezbrzeżnie biednych, którym dane jest jednak rozpoznawać we Wcielonym Bożym Synu swój największy skarb i największą miłość życia.

• W Emanuelu – w Bożym Synu pośród nas – bije niewyczerpalne źródło życia, pokoju, radości, a także mocy do pokornego przyjęcia niełatwej kondycji człowieka. Jej kresem i spełnieniem jest życie wieczne w Bogu.

Jak „maleńka” św. Teresa z Kalkuty

Matka Teresa z Kalkuty, która w sposób wyjątkowy dostrzegała ubóstwo i nędzę, swoje i innych, podpowiada nam, pięknie i konkretnie, jak „pomnażać” Boże Narodzenia. Oby się nam to udawało.

Zawsze, ilekroć uśmiechasz się do swojego brata

i wyciągasz do niego ręce,

jest Boże Narodzenie.

Zawsze, kiedy milkniesz, aby wysłuchać,

jest Boże Narodzenie.

Zawsze, kiedy rezygnujesz z zasad,

które jak żelazna obręcz uciskają ludzi

w ich samotności,

jest Boże Narodzenie.

Zawsze, kiedy dajesz odrobinę nadziei „więźniom”,

tym, którzy są przytłoczeni ciężarem fizycznego,

moralnego i duchowego ubóstwa,

jest Boże Narodzenie.

Zawsze, kiedy rozpoznajesz w pokorze,

jak wielka jest twoja słabość

i jak wielka jest moc Boga,

jest Boże Narodzenie.

Zawsze, ilekroć pozwolisz, by Bóg

pokochał innych przez ciebie,

zawsze wtedy,

jest Boże Narodzenie.

***

Powyższe rozważanie pochodzi z mojej książki:

Przed tobą jest DAL. Rozważania o miłości, pokonanej śmierci i jasnym wyborze. Wydawnictwo WAM 2010/2011.

spotkanie pragnień
miłość, która przynagla
nienawiść
pożytek z cierpienia
pokonana śmierć
lęk przed potępieniem
lekarstwo na grzech
wybór życia
łamanie konwenansów
wolność krzyża