Krzysztof OSUCH, SJ – Szukać i znajdować Boga we wszystkim

Brak nawyku (cnoty, sprawności), by swą uwagę często nakierowywać na Miłość Boga i nazbyt rzadkie odnoszenie się (siebie) do Oceanu Bożej Miłości, ma dla życia wewnętrznego fatalne skutki. Rzadkie wsłuchiwanie się w wyznania Miłości czyni jakość naszego życia mocno wybrakowaną.

W dwu różnych orędziach, danych w Medjugorie Mirianie i Marii, Matka Boża tak przynaglała:

„Drogie dzieci. Pragnę, abyście długo rozmyślali nad tym Orędziem, które daję wam dzisiaj za pośrednictwem mojej służebnicy. Moje dzieci, wielka jest miłość Boża. Nie zamykajcie oczu, nie zatykajcie uszu dopóki wam powiadam: wielka jest jego Miłość. Usłyszcie moje wezwanie i błaganie, które do was kieruję. Poświęćcie swoje serce i uczyńcie z niego Dom Pański. Niech On przebywa w nim na zawsze. … Zdecydujcie się moje dzieci, to jest czas na decyzje”. Za kilka dni Matka Boża znów wzywała: „Drogie dzieci, wzywam was, abyście ponownie zdecydowali się miłować Boga ponad wszystko”.

• Najpierw Matka Boża przypomniała: że „wielka jest miłość Boża do nas”, a następnie prosiła: „zdecydujcie się miłować Boga ponad wszystko”.
• W dzisiejszym świecie i Kościele – z powodu ducha konsumpcjonizmu – zapomina się, co to znaczy kochać i cenić prawdziwe wartości: „Ja was dzieci ponownie wzywam, aby w waszym życiu Bóg zajął pierwsze miejsce. Niech szatan nie mami was materialnymi rzeczami, lecz drogie dzieci zdecydujcie się na Boga, który jest Wolnością i Miłością. Wybierzcie życie, a nie śmierć duszy”.

Niestety, my ludzie potrafimy być wobec miłości Boga bardzo nieuczciwi! Nie bójmy się poddawać krytyce tę nieuczciwość. W tym celu sprawdźmy, czy nie jest tak, że Bóg Ojciec i Jego Syn nieustannie wyznają nam swoją przeogromną Miłość i proszą o wzajemność, a tymczasem my bywamy jak przysłowiowa ściana, od której odbija się nie przysłowiowy groch, lecz najwspanialsza Miłość.

• Zapytajmy siebie: ile razy wczoraj czy dzisiaj z należytą uwagą pomyśleliśmy o tym, że Boskie Osoby kochają mnie nieskończoną miłością?
• A jeśli zbyt rzadko świadomie zauważamy i przyswajamy sobie wciąż aktualną i czynną miłość Boga, to zapewne mało jest we nas radości.

Niestety, brak nawyku (cnoty, sprawności), by swą uwagę często nakierowywać na Miłość Boga i nazbyt rzadkie odnoszenie się (i siebie) do Oceanu Bożej Miłości, ma dla życia wewnętrznego fatalne skutki. Rzadkie wsłuchiwanie się w wyznania Miłości czyni jakość naszego życia mocno wybrakowaną.

 W Apokalipsie Jezus tak siebie przedstawia:

„Oto stoję u drzwi i kołaczę. Jeśli kto posłyszy mój głos i drzwi otworzy, wejdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze mną. Bądź wiec gorliwy i nawróć się. Obyś był zimny albo gorący” (Ap 3, 20).

Te słowa są tak naprawdę powiedzeniem nam, że Jezus pragnie nas, gdyż nas miłuje! Dostrzeżenie słów i gestów Jezusa winno nami wstrząsnąć. Świetnie o „miłosnym wstrząsie”, który winien wystąpić, trafnie i pięknie powiedział święty Jan Chryzostom: „Nic tak bardzo nie skłania umiłowanego do miłości, jak świadomość, iż miłujący gorąco jej pragnie”.

Jezus naprawdę zaofiarowuje nam swą Boską Miłość i bardzo pragnie odwzajemnienia!

Niestety, my ludzie (po grzechu pierworodnym) tacy jesteśmy, że nie od razu poważnie traktujemy miłosne zaangażowanie Boga w nas. Jesteśmy nie dość spostrzegawczy w zauważaniu zaangażowania Boga w nas. A gdy już je spostrzeżemy, to nie dość je rozważamy i „ważymy”. Nie dość też poważamy!

• Wnioskiem z powyższych stwierdzeń niech będzie konkretne postanowienie, by znacznie częściej i z dużo większą starannością wsłuchiwać się w to, co Duch wciąż na nowo mówi do Kościoła na temat Miłości Boga!

Na szczególną naszą uwagę zasługują skargi Boga w „temacie” miłości!  

Przykładowo, w Dzienniczku św. Siostry Faustyny znalazłem takich skarg aż dziewięć! Oto jedna z nich:

„W pewnej chwili dal mi Jezus poznać, że kiedy Go proszę w intencji, jaka mi nieraz polecają, jest zawsze gotów udzielać swych łask. Tylko dusze nie zawsze chcą je przyjąć. ‘Serce moje jest przepełnione miłosierdziem wielkim dla dusz, a szczególnie dla biednych grzeszników. Oby mogły zrozumieć, że ja jestem dla nich Ojcem najlepszym. Że dla nich wypłynęła z serca mojego Krew i Woda, jako z krynicy przepełnionej miłosierdziem. Dla nich mieszkam w Tabernakulum jako Król Miłosierdzia. Pragnę obdarzać dusze łaskami, ale nie chcą ich przyjąć. Przynajmniej ty przychodź do mnie jak najczęściej i bierz te łaski, których oni przyjąć nie chcą, a tym pocieszysz Serce moje. O jak wielka jest obojętność dusz za tyle dobroci, za tyle dowodów miłości. Serce moje napawa się sama niewdzięcznością, zapomnieniem od dusz żyjących w świecie. Na wszystko mają czas, tylko nie mają czasu na to, żeby przyjść do mnie po łaski. A więc zwracam się do was, wy dusze wybrane. Czy i wy nie zrozumiecie miłości Serca mojego? – I tu zawiodło się Serce moje. Nie znajduje całkowitego oddania się mojej miłości. Tyle zastrzeżeń, tyle niedowierzań, tyle ostrożności. Na pociechę twoją powiem ci, że są dusze w świecie żyjące, które mnie szczerze kochają. W ich sercach przebywam z rozkoszą. Ale jest ich niewiele. – Są i w klasztorach dusze takie, które radością napełniają serce moje. W nich są wyciśnięte rysy moje i dlatego Ojciec Niebieski spogląda na nie ze szczególnym upodobaniem. Oni będą widowiskiem ludzi i aniołów. Liczba ich jest bardzo mała. One są na obronę przed sprawiedliwością Ojca Niebieskiego i na wypraszanie miłosierdzia dla świata. Miłość tych dusz i ofiara podtrzymują istnienie świata. – Najbardziej rani moje serce niewierność duszy szczególnie przeze mnie wybranej. Te niewierności są ostrzami, które przebijają Serce moje’” (Dz 367).

W innym miejscu spotykamy skargę dotyczącą dusz zakonnych:

„Córko moja napisz, że bardzo mnie to boli, jak dusze zakonne przystępują do Sakramentu Miłości tylko z przyzwyczajenia. Jakby nie rozróżniały tego Pokarmu. Ani wiary, ani miłości nie znajduję w ich sercach. Do takich dusz idę z wielka niechęcią. Lepiej, aby mnie wcale nie przyjmowały” (Dz 1288).

Wyznania Miłości i skargi z powodu lekceważenia tejże spotykamy w duchowych zapiskach dusz mistycznych, m. in. u św. Małgorzaty Marii Alacoque. Mistyczce dane było wejrzeć przede wszystkim w wielkość i wspaniałość Jezusowej miłości:

„Jezus Chrystus ukazał mi się cały jaśniejący chwałą wraz z pięcioma ranami, które siały blaski niby pięć słońc. A z Jego świętego człowieczeństwa dobywały się zewsząd płomienie, ale nade wszystko z Jego uwielbienia godnej piersi, podobnej do gorejącego ogniska”.

• Owocem kontemplacji Jezusa i Jego Serca był w przypadku św. Małgorzaty wymowny okrzyk: „Serce na wskroś kochające i godne kochania”.

W objawieniu danym Świętej w czerwcu 1675 roku, Pan Jezus bardzo wyraziście zestawił bezmiar swej miłości do ludzi z niewdzięcznością, nieuszanowaniem, świętokradztwami, oziębłością i pogardą ze strony – jak mówił – większości ludzi. W tym kontekście Pan Jezus wymienił także osoby Jemu poświęcone, dodając te znamienne słowa: ”Ale o wiele większą boleść sprawia mi to, ze nawet serca mnie poświęcone tak ze Mną postępują”.

• Słysząc o bólu Jezusa z powodu – powiedzmy to wprost – nikczemnego potraktowania Jego Miłości, nie możemy pozostawać obojętni! Miliony wiernych swoje zaangażowanie w Miłość Zbawiciela i wolę wynagradzania Mu za wszelką obojętność i pogardę wyrażały przez kilka ostatnich wieków w różnych formach nabożeństwa do Najśw. Serca Jezusa. Te pobożne praktyki, zwłaszcza przenikający je duch, nadal są aktualne. Także obietnice do nich przywiązane zachowują swoją „atrakcyjną” aktualność!  

… A we wrażliwości na Jezusową Miłość i w miłowaniu Jezusowej Miłości można zajść bardzo daleko! – Może aż tak daleko jak św. Małgorzata Maria Alacoque i św. Faustyna, która tak potrafiła się modlić:

„O Jezu, utrzymuj mnie w bojaźni świętej, abym nie zmarnowała łask. Dopomóż mi być wierną natchnieniom Ducha Świętego. Dozwól, niech mi raczej pęknie serce z miłości ku Tobie, aniżeli bym miała opuścić choćby jeden akt tej Miłości”.