Krzysztof OSUCH, SJ – Szukać i znajdować Boga we wszystkim

Przeczytajmy uważnie poniższe zdania z Ewangelii… Może wprawi nas w zdumienie to, że tak wiele osób przewinie się przed naszymi oczyma… Na tyle chorób i ogrom ludzkiego cierpienia patrzyły „o zachodzie słońca” oczy Jezusa… I co najbardziej olśniewa i obiecuje: Że tyle Boskiej Mocy – zakorzenionej w Miłości Boskich Osób – wypromieniowało z Jezusa w kierunku potrzebujących, najpierw teściowej Piotra, a potem wielu innych!

Po opuszczeniu synagogi w Kafarnaum Jezus przyszedł do domu Szymona. A wysoka gorączka trawiła teściową Szymona. I prosili Go za nią. On stanąwszy nad nią rozkazał gorączce, i opuściła ją. Zaraz też wstała i usługiwała im. O zachodzie słońca wszyscy, którzy mieli cierpiących na rozmaite choroby, przynosili ich do Niego. On zaś na każdego z nich kładł ręce i uzdrawiał ich. Także złe duchy wychodziły z wielu, wołając: Ty jesteś Syn Boży! Lecz On je gromił i nie pozwalał im mówić, ponieważ wiedziały, że On jest Mesjaszem. Z nastaniem dnia wyszedł i udał się na miejsce pustynne. A tłumy szukały Go i przyszły aż do Niego; chciały Go zatrzymać, żeby nie odchodził od nich. Lecz On rzekł do nich: Także innym miastom muszę głosić Dobrą Nowinę o królestwie Bożym, bo na to zostałem posłany. I głosił słowo w synagogach Judei (Łk 4,38-44).

Uderza też popłoch, jaki widać w demonach; opuszczając ciała biednych opętanych, składają rodzaj … świadectwa o Mesjaństwie i Bożym Synostwie Jezusa! – Ale to nie jest wszystko. Za sprawą natchnionych zdań z Łukaszowej Ewangelii dostrzegamy także pełne wzruszenia twarze uzdrowionych; widzimy ich łzy radości…, słyszymy słowa zdumienia, zachwytu i wdzięczności… Ich radość i inne długo wytęsknione uczucia (zaufanie, wdzięczność) udzielają się i nam.

• Nade wszystko zauważmy, ile (jakiej klasy) wglądu w Serce Jezusa dostarcza nam powyższa perykopa, będąca jakby słownym „wideo”, utrwalającym dla potomnych obraz Zbawiciela w działaniu.
• Patrzmy szeroko otwartymi oczyma na Mistrza otoczonego rzeszą ludzi tak bardzo złaknionych dotknięcia – położenia na nich dłoni Emanuela – Stwórcy i Odnowiciela stworzenia, wreszcie tak bliskiego!

Rzec można, że oto maleńkie ziarno dobrej nowiny o zwycięstwie Boga i ostatecznym zbawieniu człowieka, rzucone w glebę ludzkiej historii „na początku”, w Księdze Rodzaju (3, 15), wreszcie (lub już) kiełkuje i bardzo szybko rośnie. (Szybciej niż chleb na drożdżach). Dzieje się to za sprawą Jezusa Chrystusa. To w Nim naprawdę przybliżyło się Królestwo Boże. I to jak bardzo, jak konkretnie i wyraziście: Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię (Mk 1, 14-15).

• Tu i teraz jasno każdy widzi, że Bóg Ojciec jest „miłośnikiem życia”, a posłany przez Niego Syn Jednorodzony głosi „Ewangelię Bożą” – a więc Dobrą i Radosną Nowinę, otrzymaną od Boga Ojca! Czy to takie dziwne (i jakby nie do wiary), że w kręgu i bliskości Pana Jezusa ludzie doznają uzdrowienia, odrodzenia i coraz bardziej dogłębnej przemiany – aż po przebóstwienie (por. 1J 3, 2) ludzkiej natury?.

Pora zatem – wtedy i dzisiaj – szybko się nawracać, czyli zawracać z drogi smutku i rozpaczy, by całym sercem przylgnąć do wspaniałej Osoby Jezusa i olśniewającej – głoszonej przez Niego słowami i czynami – Ewangelii Bożej. To Wielki i Dobry Bóg wkracza, by odzyskać pełnię panowania w swoim stworzeniu. Ostatnie („przedostatnie” też, pierwsze również) zdanie należy do serdecznej i wszechpotężnej Miłości! A nie do jakiegoś (absolutnie irracjonalnego) tzw. „przypadku”, absurdalnego chaosu, radykalnego bezsensu, nieodwołalnego smutku, ostatecznego zwątpienia i rozpaczy; ani tym bardziej nie do upadłego ducha pogrążonego (z własnej woli) w żywiole: nienawiści, szkodzenia, „z-rozpaczania” ludzkiego rodu i zabijania w ludziach Boskiego Daru, jakim jest Bycie – Życie – wieczne trwanie w szczęściu.

Tu mógłbym (powinienem?) zakończyć. Jest dość (wspaniałej) treści (w perykopie i w „Ewangelii Bożej”), by zasiąść do uczty i karmienia się Słowem Bożym – a właściwie Jezusem, Jego czułym i uzdrawiającym dotykiem…

Podzielę się (jednak) jeszcze jednym „skarbem”, ukrytym w tym zdaniu: Z nastaniem dnia wyszedł i udał się na miejsce pustynne. – W tym codziennym (czy bardzo częstym i regularnym) udawaniu się na miejsce pustynne czy odosobnione Jezus komunikuje nam „rzecz” Najważniejszą. Najbardziej intymną, wewnętrzną, duchową. Zobaczmy ją na tym tle. Lud (uzdrowieni, uwolnieni) rozstawał się z Jezusem z całą gamą uczuć i myśli … Cieszyli się „ludziska”, że teraz pożyją sobie (jakiś czas) w lepszym zdrowiu. Zapewne niektórzy brali sobie do serca Jezusową Naukę, Jego wielkie obietnice, a także „trudną mowę” (np. o Eucharystii). Zastanawiali się i (z niemałym trudem) dociekali głębszego sensu Jezusowych przypowieści… – A Jezus cieszył się widząc radość obdarowanych ludzi i podejmowany przez nich poznawczy wysiłek skierowany ku Ojcu… Widział też to wszystko, co stawiało Mu gwałtowny opór; wszystko, co było małe, małoduszne i toporne…

• Pan Jezus miał jednak nade wszystko dostęp do niewyczerpanego Źródła radości i duchowej mocy. To był Jego serdeczny sekret, który „dział się” głównie na osobności, w ukryciu, o świcie. Ewangelista stwierdza lakonicznie, jakby mimochodem: Z nastaniem dnia wyszedł i udał się na miejsce pustynne. Z kilku zapisów w Ewangeliach wiemy, że Jezus udawał się na modlitwę – na spotkania z Ojcem. Tu regenerował swe siły do podejmowania tytanicznej pracy Zbawiciela. Tu – rozkoszując się byciem w „łonie Boskich Osób” – dogłębnie i wspaniale odpoczywał.

 A teraz bardziej wprost (i dokładniej) o „skarbie”. Ewangelista stwierdza fakt udania się Jezusa na miejsce pustynne. Zaraz zapisze krótką rozmowę Jezusa z poszukującymi Go tłumami…, jednak milczy o tym, co wydarzyło się, gdy Jezus trwał w odosobnieniu. Dziś w mistycznych tekstach (objawieniach) znajdujemy wiele światła, jak szukać i znajdować Jezusa w Ewangelii. Ale też jak – na Jego podobieństwo – „żyć z Trzema Osobami Boskimi jak w rodzinie”. Wsłuchajmy się w to pouczenie i zachętę Jezusa z „ON i ja”:

– „Zbliż się do Mnie. Szukałaś Mnie w Ewangelii, szłaś za Mną w moim życiu na ziemi, szukaj Mnie nadal. Ta troska o Mnie, jaką możecie żywić, sprawia Mi radość. Przypominasz sobie tę żonę, która przywoływała męża, gdy tylko wracała do domu, jak gdyby nie mogła obejść się bez jego obecności? Tak samo ty szukaj swego Wielkiego Przyjaciela. Zatrać się we mnie, zachowam cię w moim wiekuistym łonie. Kto mógłby odgadnąć naszą zażyłość? Czy nie macie życia zewnętrznego i życia wewnętrznego, a każde z nich czyż nie jest jednakowo wolne? Nie zna się dobrze pierwszego i wcale nie zna się drugiego, a liczy się właśnie drugie, moja córeczko: to wasze bezpośrednie spojrzenie na waszego Zbawcę. To życie jest Królową, tamto niewolnicą.

A kiedy zbliżacie się do śmierci, życie zewnętrzne unicestwia się stopniowo, podczas gdy wewnętrzne nasila się dochodząc do swego Celu. Córko moja, oddaj Mi swoje życie wewnętrzne, aby żyło żywiej. Proś moją Matkę i nieznanych świętych, by przyszli ci z pomocą. Nigdy twoja troska, by zbliżyć się do mego serca nie będzie zbyt wielka.

Jakże niewielu żyje z Trzema Osobami Boskimi jak w rodzinie… a przecież Ja jestem waszym Dobrem, waszą Drogą. Żyjąc we Mnie jesteście w nich. Bądź więc po prostu szczera i czuła! One tak cię kochają! Jak mogłabyś bać się kochać Je? Ogranicz więc twoje pragnienia do jedynego pragnienia: żyć i umrzeć w jedynej miłości Trzech Osób Boskich. Choćby tylko po to, by podziękować Im, za Ich miłość. Chociażbyś miała wiele innych motywów… niech twoja obecna samotność będzie przeżywana miłośnie i bez wysiłku obok twoich Trzech. Czy pamiętasz? Wieczorami wymykałem się z tłumów i uchodziłem w miejsce samotne, aby się modlić. Cała moja dusza szła do Ojca w wielkim odprężeniu po pracy dnia. Zawsze naśladuj swego Oblubieńca, umiej wypoczywać w Bogu, znajdować w Nim szczęście i spokój. Już to jest wysławianiem Jego Chwały. Tylu ludzi uważa Boga za nudnego… a ty?” (Gabriela Bossis, On i ja, t. II nr 206).

Częstochowa, 5 września 2015     AMDG et BVMH   o. Krzysztof Osuch SJ