Krzysztof OSUCH, SJ – Szukać i znajdować Boga we wszystkim

Jezusowy gest umycia nóg uczniom – to pierwszoplanowe wydarzenie utrwalone w Janowej Ewangelii czytanej w Wielki Czwartek.

Tak, można śmiało stwierdzić, że nigdy dotąd w historii Izraela nie zdarzyło się, żeby w czasie posiłku paschalnego ojciec rodziny (bądź mistrz jakiejś grupy uczniów) umywał nogi uczestnikom uczty. Owszem, obmywano ręce, może także nogi, ale czynił to niewolnik (jeśli był taki w rodzinie), bądź czynił to najmłodszy członek rodziny czy też najmłodszy członek grupy uczniów.

Natomiast w tej uroczystej Passze Jezusa zdarzyło się coś zupełnie nieoczekiwanego…

Jezus wiedząc, że nadeszła Jego godzina przejścia z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował. W czasie wieczerzy, gdy diabeł już nakłonił serce Judasza Iskarioty syna Szymona, aby Go wydać, wiedząc, że Ojciec dał Mu wszystko w ręce oraz że od Boga wyszedł i do Boga idzie, wstał od wieczerzy i złożył szaty. A wziąwszy prześcieradło nim się przepasał. Potem nalał wody do miednicy. I zaczął umywać uczniom nogi i ocierać prześcieradłem, którym był przepasany ( J 13,1-5).

Jezus ma jasną świadomość tego, Kim jest i że Ojciec dał Mu wszystko. Ma też świadomość bliskiego odejścia, i to tak dramatycznego. To w takim momencie Pan Jezus wykonuje gest umycia nóg swoim uczniom.

– Znamy Jezusową interpretację tego znaku. Jezus pyta:

Czy rozumiecie, co wam uczyniłem? Wy Mnie nazywacie Nauczycielem i Panem i dobrze mówicie, bo nim jestem. Jeżeli więc Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem wam nogi, to i wyście powinni sobie nawzajem umywać nogi. Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem.

Dzisiaj wypada zapytać siebie, czy poważnie traktujemy Jezusowe pouczenie i polecenie; czy wcielamy je w życie? Być może w dosłownym sensie nie zdarzyło się nam umyć komuś nogi. Nie było też potrzeby – poza niemowlęctwem i wczesnym dzieciństwem – by ktoś mył nam nogi. Łatwo domyślamy się, że Jezusowy gest – tak konkretny i domagający się wielkiej pokory i miłości wobec uczniów – ma głównie znaczenie symboliczne. Oznacza między innymi wielką pokorę, szacunek i postawę służby wobec bliźnich. Nie trzeba szczególnego badania siebie, by stwierdzić, że pewno mniej lub bardziej nie dociągamy do zaleconej nam miary pokornej i służebnej miłości wobec naszych bliźnich. Jednocześnie zdajemy sobie sprawę z tego, że przykład i nauka Jezusa są w tym względzie jednoznaczne. Nasuwa się zatem pytanie, co należy czynić, by uczynić realny postęp w naśladowaniu Jezusa i wypełnieniu Jego polecenia.

• Moja odpowiedź i podpowiedź jest bardzo krótka. Otóż nic nam tak bardzo i skutecznie nie pomoże w upodobnieniu się do Jezusa, jak skoncentrowanie uwagi na wielkiej miłości Jezusa do nas ludzi! Wszystkie czyny i słowa Jezusa mają jedną zasadniczą inspirację, a jest nią Miłość. Wszystkie niezliczone dobre słowa i czyny Jezusa wypływają z motywu Miłości, która nieustannie i odwiecznie „przepływa” między Boskimi Osobami.

Święty Jan Ewangelista, uwieczniając gest umycia nóg uczniom, czuł się w obowiązku, by jednocześnie wskazać i ujawnić główny motyw takiego czynu Mistrza. Ten motyw został wskazany w stwierdzeniu: umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował.

• Wszystko, co wydarzyło się w całym życiu Jezusa, a szczególniej w Wieczerniku i w Męce, daje się fundamentalnie wyjaśnić tym właśnie zwięzłym stwierdzeniem Jana: umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował!

Zapewne jesteśmy otwarci na dokładniejsze objaśnienie, co znaczy to ostatnie zdanie, będące kluczem do Osoby Jezusa i Jego dzieła Zbawienia. Cieszę się, że mogą nas wspomóc słowa Matki Jezusa. To Ona, jako troskliwa Matka Kościoła – tak bardzo miłująca swego Syna i nas – pomaga pielęgnować fascynację Miłością Zbawiciela. Gdy, na przestrzeni wieków, słabnie gdzieś wiara pielgrzymującego ludu, a Jezus traktowany jest, jakby już nie zasługiwał na zachwyt, to Matka – Jezusa i nasza – reaguje. Zjawia się, by osobiście napominać, wychowywać i kierować wzrok ludu ku miłości Ojca, Syna i Ducha Świętego.

W jednym z orędzi – przez 25 lat kierowanych głównie do kapłanów poprzez niedawno zmarłego ks. Stefano Gobbi – MATKA JEZUSA objaśnia, co znaczy umiłowanie nas do końca przez Jej Boskiego SYNA!

Ks. S. Gobbi u Jana Pawła II

„«Jezus umiłowawszy swoich, którzy byli na świecie, do końca ich umiłował». Tymi słowami Jan, umiłowany Apostoł, poprzedził w Ewangelii opis wydarzeń towarzyszących ustanowieniu Eucharystii, nowej ofiary i nowego kapłaństwa.     

Do końca ich umiłował, to znaczy aż do zakończenia Swojego życia, ponieważ Ostatnia Wieczerza była ostatnim posiłkiem w Jego ludzkim życiu, przeżytym wśród was: «Gorąco pragnąłem spożyć tę Paschę z wami, zanim będę cierpiał».     

Do końca ich umiłował, to znaczy aż do szczytu wszelkiej możliwości kochania, ponieważ teraz Jezus ustawicznie uobecnia Ofiarę złożoną jeden jedyny raz na Kalwarii dla zbawienia wszystkich: «Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za tych, których kocha».

Do końca ich umiłował, to znaczy aż do najwyższego wymagania miłości, którym jest pragnienie przebywania z ukochaną osobą. Dlatego w Eucharystii Jezus zawsze pozostaje z wami. Jest rzeczywiście obecny ze Swoim chwalebnym Ciałem i ze Swoim Bóstwem – tak jak w Raju – choć ukrywa się pod osłoną postaci eucharystycznych: «A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata».

Do końca ich umiłował, to znaczy aż do zbliżenia się do waszej nędzy i waszego ubóstwa. W sakramencie Eucharystii Jezus jednoczy się z wami. Staje się Ciałem dla waszego ciała, Krwią dla waszej krwi, aby udzielić wam – ziemskim stworzeniom – drogocennego Daru Swego Boskiego Życia: «Ja jestem Chlebem Żywym, który zstąpił z Nieba. Kto spożywa ten chleb będzie żył, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym».

Do końca ich umiłował, to znaczy aż do końca czasów. Obecność Chrystusa jako Ofiary wśród was – we wszystkich Tabernakulach świata – daje wam poczucie bezpieczeństwa i rodzi ufność, radość i nadzieję na Jego powrót w chwale: «Głosimy śmierć Twoją, Panie, wyznajemy Twoje Zmartwychwstanie i oczekujemy Twego przyjścia».

To właśnie dziś jest dzień nowej ofiary i nowego kapłaństwa. Dziś jest wielki dzień miłości. Boskie Serce Jezusa otwiera się, aby wam dać nowe przykazanie: «Daję wam nowe przykazanie: miłujcie się wzajemnie, jak Ja was umiłowałem».

W tym dniu, synowie najmilsi, proszę was o odnowienie waszego przyrzeczenia miłości do Jezusa obecnego w Eucharystii. Uczyńcie Mszę Świętą centrum całej waszej pobożności, szczytem waszego kapłańskiego dnia, sercem waszej apostolskiej działalności. Odprawiajcie ją z miłością, zachowując ściśle przepisy liturgiczne. Przeżywajcie ją, uczestnicząc osobiście w Ofierze, którą Jezus odnawia za waszym (kapłanów) pośrednictwem.

Otaczajcie światłami i kwiatami Tabernakulum, w którym przechowywany jest Jezus Eucharystyczny. Przychodźcie często przed Tabernakulum na wasze osobiste, pełne miłości spotkania z czekającym na was Jezusem. Niech On stanie się dla was jedynym i najcenniejszym skarbem, który jak magnes przyciągnie wasze kapłańskie serca. Wystawiajcie Jezusa Eucharystycznego na ołtarzu w czasie uroczystych, publicznych godzin adoracji i wynagrodzenia. Nadejście nowej epoki spowoduje rozkwit kultu eucharystycznego w całym Kościele.

Nadejście chwalebnego Królestwa Chrystusa zbiegnie się z największą wspaniałością Jego Eucharystycznego Królowania pomiędzy wami. Jezus Eucharystyczny ujawni całą Swoją moc miłości, która przemieni dusze, Kościół i całą ludzkość.

Eucharystia jest znakiem Jezusa, który również dziś miłuje was aż do końca. On prowadzi was do końca czasów, w których żyjecie, aby was wprowadzić w nową epokę świętości i łaski. Ku tej epoce właśnie kroczycie, a rozpocznie się ona, gdy Jezus ustanowi Swoje Chwalebne Królestwo pośród was” (nr 421) .

(za: „Do Kapłanów Umiłowanych Synów Matki Bożej” – Ks. Stefano Gobbi http://www.voxdomini.com.pl/gobbi/gobbi.htm http://www.voxdomini.com.pl/gobbi/introd01.htm )

Częstochowa, 17 kwietnia 2014

o. Krzysztof Osuch SJ