Krzysztof OSUCH, SJ – Szukać i znajdować Boga we wszystkim

Tęsknota za doświadczeniem Boga – Jego BLISKOŚCI – jest szlachetna i piękna; sam Bóg wlewa ją w nasze serca. Stąd to Augustynowe zawołanie: „Stworzyłeś nas bowiem jako skierowanych ku Tobie. I niespokojne jest serce nasze, dopóki w Tobie nie spocznie”. Tak, to prawda. Na różne sposoby próbujemy nawiązać bliższy kontakt z Bogiem, z – tak naprawdę – jedyną i najważniejszą Miłością naszego życia. I nierzadko dziwnie nam to nie wychodzi… Dlaczego? Może ważną wskazówkę zna natchniony Izajasz; może (niczego nieświadomi) próbujemy pominąć naszych bliźnich… Tymczasem Bóg uczynił naszą rzeczywistą miłość do bliźnich – i to coraz bardziej subtelną – WARUNKIEM BLISKOŚCI z NIM. To (nieco) zaskakujące prawo czy prawidło. Ale właściwie trudno się temu dziwić. Właściwie inaczej być nie może. Warto nad tym pomyśleć. Wejść w konkret swoich zwykłych relacji z bliźnimi… I dokonać korekt. Jak głęboko winny ono sięgnąć? Tu nie chodzi tylko o drobne kosmetyczne zabiegi czy korekty… A tych zasadniczych (czy tej jednej zasadniczej) dokonuje otwarcie na Miłość, która z góry zstępuje. To Duch Święty rozlewa Miłość w naszych sercach. No ale On nie czyni tego na siłę. Trzeba o ten największy Dar prosić, może nawet codziennie, jak o chleb powszedni i parę innych wielkich darów wpisanych na zawsze w Ojcze nasz.

Rozważanie można odsłuchać  TUTAJ   

Więcej rozważań w mp3 (spis i linki) można znaleźć na tej stronie: http://osuch.sj.deon.pl/moje-mp3/

Izajasza 58:1-14

Krzycz na całe gardło, nie przestawaj! Podnoś głos twój jak trąba! Wytknij mojemu ludowi jego przestępstwa i domowi Jakuba jego grzechy!
2  Szukają Mnie dzień za dniem, pragną poznać moje drogi, jak naród, który kocha sprawiedliwości nie opuszcza Prawa swego Boga. Proszą Mnie o sprawiedliwe prawa, pragną bliskości Boga:
3  Czemu pościliśmy, a Ty nie wejrzałeś? Umartwialiśmy siebie, a Tyś tego nie uznał? Otóż w dzień waszego postu wy znajdujecie sobie zajęcie i uciskacie wszystkich waszych robotników.
4  Otóż pościcie wśród waśni i sporów, i wśród bicia niegodziwą pięścią. Nie pośćcie tak, jak dziś czynicie, żeby się rozlegał zgiełk wasz na wysokości.
5  Czyż to jest post, jaki Ja uznaję, dzień, w którym się człowiek umartwia? Czy zwieszanie głowy jak sitowie i użycie woru z popiołem za posłanie – czyż to nazwiesz postem i dniem miłym Panu?
6  Czyż nie jest raczej ten post, który wybieram: rozerwać kajdany zła, rozwiązać więzy niewoli, wypuścić wolno uciśnionych i wszelkie jarzmo połamać;
7  dzielić swój chleb z głodnym, wprowadzić w dom biednych tułaczy, nagiego, którego ujrzysz, przyodziać i nie odwrócić się od współziomków.
8  Wtedy twoje światło wzejdzie jak zorza i szybko rozkwitnie twe zdrowie. Sprawiedliwość twoja poprzedzać cię będzie, chwała Pańska iść będzie za tobą.
9  Wtedy zawołasz, a Pan odpowie, wezwiesz pomocy, a On rzeknie: Oto jestem! Jeśli u siebie usuniesz jarzmo, przestaniesz grozić palcem i mówić przewrotnie,
10  jeśli podasz twój chleb zgłodniałemu i nakarmisz duszę przygnębioną, wówczas twe światło zabłyśnie w ciemnościach, a twoja ciemność stanie się południem.
11  Pan cię zawsze prowadzić będzie, nasyci duszę twoją na pustkowiach. Odmłodzi twoje kości, tak że będziesz jak zroszony ogród i jak źródło wody, co się nie wyczerpie.
12  Twoi ludzie zabudują prastare zwaliska, wzniesiesz budowle z odwiecznych fundamentów. I będą cię nazywać naprawcą wyłomów, odnowicielem rumowisk – na zamieszkanie.
13  Jeśli powściągniesz twe nogi od przekraczania szabatu, żeby w dzień mój święty spraw swych nie załatwiać, jeśli nazwiesz szabat rozkoszą, a święty dzień Pana – czcigodnym, jeśli go uszanujesz przez unikanie podróży, tak by nie przeprowadzać swej woli ani n
14  wtedy znajdziesz twą rozkosz w Panu. Ja cię powiodę w triumfie przez wyżyny kraju, karmić cię będę dziedzictwem Jakuba, twojego ojca. Albowiem usta Pańskie to wyrzekły.