Krzysztof OSUCH, SJ – Szukać i znajdować Boga we wszystkim

Prawdą jest, że Jezusowi najbardziej zależy na budowaniu jedności między ludźmi. Cała Jego misja na to jest nastawiona, żeby nas wszystkich pojednać – z samymi sobą, z bliźnimi i z Boskimi Osobami. Bóg Ojciec wyznaczył swemu Wcielonemu Synowi „strategiczny” cel: by wszystkich zgromadzić w Jedno!

Jezus ze swej strony czyni wszystko, by nas rzeczywiście zjednoczyć w jedną rodzinę dzieci Bożych. Gotów jest dać się zawiesić na Krzyżu, byle tylko przekonać nas tym, że Miłość Boga do nas jest odwieczna, nieskończona i nieodwołalna.

Czy myślicie, że przyszedłem dać ziemi pokój?

Nie, powiadam wam, lecz rozłam.

Odtąd bowiem pięcioro będzie rozdwojonych w jednym domu… (Łk 12,49-53)

• Przyznajmy, że szokująco brzmią w ustach Jezusa te słowa: przyszedłem dać ziemi nie pokój, lecz rozłam. Jedno jest pewne, że Jezus nie uprawia słownej gry. To, o czym mówi, jest na pewno prawdziwe. Naszym zadaniem jest dotrzeć do sensu zdań, które mówią i o jedności, i o rozłamie. Pewne jest i to, że gdy naprawdę słuchamy Jezusa, to On co rusz zbija nas z tropu. „Co zdanie” okazuje się, że naprawdę myśli Boga nie są naszymi myślami (por. Iz 55, 8-9).

Jak to jest, że Bóg wchodzący poprzez Wcielenie w nasz świat wydaje nam nieustanną wojnę

Błażej Pascal powie, że bylibyśmy bardzo biedni, gdyby Bóg nie wydał nam tej wojny. Jest to miłosna wojna. Bóg przychodzi w Jezusie i mówi nam, że On – Trójjedyny – jest Miłością i że nie ma w Nim żadnej niechęci, nienawiści czy jakiejkolwiek złości. On uświadamia nam też, że nasza człowiecza natura jest cała utkana z miłości Stwórcy i jest powołana do miłowania; jedynie do miłowania!

• Stwórca nie godzi się na to, żeby w Jego umiłowanym stworzeniu  panowały zaborcze żądze i jakakolwiek złość! Bóg ubolewa, że wdarły się w nasze serca demoniczne żywioły.
• W imię swej wspaniałej odwiecznej Miłości Bóg wydaje swoistą wojnę demonom i temu, co jest w nas demoniczne (dzielące, wzajemnie przeciwstawiające)! Bóg wchodzi z nami w spór. Cierpliwie nam tłumaczy, że nigdy i pod jakimkolwiek pozorem nie wolno nam przystać na to, co nie jest Miłością!
• Nic bowiem, co nie jest z Miłości, nie może wejść do Nieba i w zjednoczenie z Bogiem. Wiemy o tym wszystkim od  Jezusa – Syna Bożego. On stopniowo zmienia naszą mentalność.
• On oświeca nas i uświadamia nam, że całe nasze życie winno być nieustanną walką duchową, bowiem bojowaniem jest żywot człowieka. Dojrzały chrześcijan wie, że nie zazna spokoju, dopóki w nim samym i wokół niego nie zapanuje Boskie Prawo Miłowania!

Dojrzały chrześcijanin godzi się najpierw na całożyciową wojnę w sobie samym.

Taka zachodzi konieczność, ponieważ jesteśmy w sobie podzieleni: z naszego serca wychodzi nie tylko dobroć i życzliwość, ale także więcej niż cała gama złych sił. Św. Marek w 7 rozdziale Ewangelii wymienia za Jezusem ok. 13 takich destrukcyjnych dążeń.

• Dajmy się zatem pouczyć Jezusowi i jasno wiedzmy, że to w nas samych jest rozłam; zaś wszelkie inne rozłamy są pochodne tego własnego rozłamu. Z jednej strony linii frontu staje nasz egocentryzm i wszelkie odmiany żądz oraz wadliwych postaw…, a z drugiej strony staje agape, czyli ta Miłość, która jest w Bogu i jest także rozlewana przez Ducha Świętego w naszych sercach!
• W tę walkę duchową wpisują się pozytywnie i twórczo wszystkie nasze medytacje, modlitwy, rachunki sumienia, spowiedzi, nawrócenia, akty strzeliste itd.
• Raz tę walkę wygrywamy razem z Chrystusem i w Jego Duchu, a kiedy indziej wygrywa w nas szatan i dążenia starego człowieka w nas.
  

Kto poznaje Jezusa i idzie za Nim naprawdę, ten godzi się na dość częste konflikty, także ze swoim otoczeniem.

Jeśli ja żyję Jezusowym Prawem Miłości, a inni żyją wg swoich pożądań i po światowemu, to na pewno wcześniej czy później dojdzie do starcia! Trzeba być jednak bardzo ostrożnym w rozeznawaniu i mówieniu: oto ja wiodę spór i wojnę z moim otoczeniem, ponieważ ja miłuję, a oni – nie! Łatwo jest tutaj o pomyłkę! Bodaj najczęściej tak bywa, że walki toczymy jako ludzie starzy, cieleśni i poddani mocy Złego!

• Kiedy w rodzinie lub wspólnocie pojawia się konflikt, to trzeba sobie zadać pytanie: co i kogo ja reprezentuję w tej walce?
• Sam fakt walki nie powinien nas dziwić. Jezus najwyraźniej przewiduje spory, rozłamy i walkę!
• Ważne jest to jedynie, czy w tej walce duchowej jestem po stronie Jezusa i czy toczę naprawdę miłosną walkę czy raczej nienawistną?

Kiedy czytamy Ewangelię i wglądamy w siebie, to na pewno rozeznamy, jaki charakter ma przeżywany rozłam; może to być rozłam jedynie między … dwoma demonami, między dwoma cielesnymi osobami! A być może mamy do czynienia z ewangelicznym rozłamem, który wynika z opowiedzenia się jednej osoby za Miłością Bożą, a drugiej – przeciw niej!

• Sądzę, że w zakonnych wspólnotach (w innych zresztą podobnie) jest tak najczęściej, że wszyscy opowiadamy się za Jezusem i za Prawem Miłości, ale gnębią nas różne demony, które manipulują naszą ludzką złożonością i nieprzejrzystością. Diabeł stosuje taktykę: Dziel i rządź…

No cóż! podzieleni w sobie to my już jesteśmy i będziemy całe nasze życie. Do wewnętrznego podziału w nas dochodzą jeszcze różne zranienia, wielkie głody miłości, poczucie nędzy i małej wartości, lęki przed zlekceważeniem i odrzuceniem.

• Jeśli nie chcemy się pogubić w gąszczu naszych dążeń, zranień i lęków, to mocno uchwyćmy się Jezusa! Napełniajmy się Jego miłością.
• Toczmy nieuchronne walki duchowe, ale niech one zawsze będą miłosne – czyli w Duchu Jezusa, w duchu kazania na Górze; w duchu miłowania także nieprzyjaciół.
• Pozyskujmy wszystkich – wraz Jezusem i Jego Mocą – dla Miłości!
• Zaczynajmy od rozłamu w własnym sercu.
• A potem wchodźmy w rozłamy zewnętrzne i wychodźmy z nich zwycięsko!

Znakomita przestroga i zachęta!

„Dopiero kiedy miłość umiera, odkrywamy, że te wszystkie sprawy, które ją niszczyły, były bez porównania mniej ważne, niż ona sama. Że nie ma takiej różnicy charakteru, poglądów, zachowań, która usprawiedliwiałaby wystawienie miłości na niebezpieczeństwo. Niewiele jest rzeczy tak ważnych, a zarazem tak kruchych, jak ludzka miłość. Tylko naiwni mogą sądzić, że miłość jest z cementu i wystarczy raz ją zdobyć, a będzie trwała wiecznie. Wprost przeciwnie: miłość jest tak delikatna jak chińska porcelana. Potrzebuje, żeby ją pielęgnować i rozpieszczać. Najmniejsza rysa, pęknięcie, z czasem boleśnie się powiększa…  Kiedy tracimy miłość, w rzeczywistości tracimy o wiele więcej. Jeśli miłość zdolna jest rozświetlić nasze życie, to co może się zdarzyć, kiedy zgaśnie? Z pewnością nasze życie stanie się ciemne, ponure. Dbajcie o nią dobrze, przyjaciele, którzy macie szczęście ją posiadać… ” (Jose Luis Martin Descalzo, Dlaczego warto żyć?, espe. Kraków 2000).

  Częstochowa, 24 października 2013     AMDG et BVMH   o. Krzysztof Osuch SJ