Jan Polkowski: Europa to bezdomność « Krzysztof OSUCH, SJ – Szukać i znajdować Boga we wszystkim

Jan Polkowski: Europa to bezdomność

14 lutego 2016, autor: Krzysztof Osuch SJ

Poprzez Frondę trafiłem na ten znakomity artykuł o Zygmuncie Kubiaku! Naprawdę warto kliknąć w poniższy link:

Źródło: Jan Polkowski: – Teologia Polityczna

Jeden drugi fragment:

Zygmunt Kubiak całe życie wierzył w ocalającą moc dziedzictwa greckiego (piękno), łacińskiego (rodzina i państwo) i chrześcijańskiego (metafizyczny sens istnienia), ale nie chroniło go to przed historycznym pesymizmem. Na początku wieku XXI nie miał złudzeń: ludzie w Europie wyszli ze swoich wspólnot duchowych i religijnych – pozostało im już tylko doświadczenie pustki. Uważał, że wchodzimy w epokę nowych form niewolnictwa. Za ich szczególnie drastyczne, ale i charakterystyczne przykłady uznawał zabijanie bezbronnych by uzyskać narządy przeszczepiane możnym, a także nieludzkie prace nad klonowaniem człowieka. Wprawdzie z powodu swoich niepowstrzymanych uczuć do starożytnej Grecji i Rzymu podejrzewał się o nałogowe pogaństwo, to jednocześnie tłumacz Ewangelii św. Łukasza pozostawał optymistą metafizycznym, pokładając w Bogu nadzieję na ostateczną harmonię i sens. […]

Zygmunt Kubiak, trzeźwy i osobny strażnik starej Europy swój namysł i wysiłek poświęcał tylko wielkim tekstom. Robił tak nie tylko ze względu na skąpość danego czasu. Uważał, że tylko w nich zawarta jest nieskończoność sensów. Ludzie dążący do odsłonięcia tajemnicy i osiągnięcia pełni nie mogą przestać cierpliwie tych sensów poszukiwać. Tylko poszukiwanie i wędrówka ku nieskończoności pozwala na zachowanie prostego kośćca dziedzictwa i odkrycia jasnych wskazówek jak żyć. Prędzej można je znaleźć u Szekspira i św. Łukasza niż w pianie gazet i genderowo-rasistowskim mamrotaniu. Nikt i nic człowieka nie zwalnia z obowiązku starań by życie było podniebnym bytowaniem, a nie pełzaniem w mule. Ludzki mozół, płacz, marzenia i szczęście powinny mieć taką treść, by witając się z siostrą śmiercią człowiek nie usłyszał z przerażeniem własnych słów: I stałem się dla siebie ziemią jałową.

Bowiem sąd ostateczny jest teraz, tylko głębiej.